Van Yosemite naar LA naar Tusayan naar the Grand Canyon.....
26 september 2014 - Grand Canyon National Park, Verenigde Staten
Met het gebrek aan elektriciteit en wifi in Yosemite en Grand Canyon is het bijna onmogelijk mijn blog bij te houden. Dus met enige vertraging......
Hoe jammer het ook is om Yosemite achter te moeten laten, we moeten weer door. Bestemming: Grand Canyon. Reisduur: laaaaaang.
Onze laatste avond gaan we vroeg naar bed. In mijn geval mag het niet baten. Als we denken dat we om 9 uur alles wel gehoord hebben van onze buren en hun persoonlijke 'avondprogramma' (lieve mensen je slaapt in een tent, je snapt toch zelf wel dat iedereen mee kan genieten?) vallen we vroeg in slaap. Helaas word ik midden in de nacht wakker en mag getuige zijn van de tweede ronde! De ochtend komt dus te vroegen. We douchen, gaan voor ons laatste superstevige ontbijt, pakken onze tassen opnieuw in, legen de bear box en checken uit.
Deel 1 van onze reis naar de Grand Canyon bestaat uit een bus-trein-bus reis. De bus pikt ons op bij de front desk van Curry Village en brengt ons terug naar Merced. Na iets meer dan een uur rijden, kan ik mijn lach niet meer inhouden als de Australische dame geheel volgens Anita's voorspelling ook op de bus stapt. Gelukkig houdt ze zich vandaag stil! Van Merced pakken we de trein naar Bakersfield. In de trein belanden we in een bijna lege coupe en hebben we dus een heerlijk rustige trip.
Vanaf Bakersfield pakken we de bus naar Los Angeles. De buschauffeur heeft er enorm veel zin in, dus dat lijkt wat te beloven. Op het laatst stapt er een oudere dame in, in een roze outfit, met bloemetjes in haar haar en een paraplu als parasol in haar hand. Ze gaat rechtsvoor in de bus zitten. Zodra de bus begint te rijden en de zon behoorlijk scherp via de rechterzijde naar binnenschijnt begint ze zich in allerlei bochten te wringen om deze te ontwijken. Ze houdt haar jas omhoog om haarzelf te beschermen. Als andere mensen haar uitleg aanhoren waarom ze dit doet en andere suggesties bieden als oplossing is haar antwoord structureel 'ja, nee, maar.....' om vervolgens stug vol te houden. Maar nu ze haar verhaal gedaan heeft is het hek van de dam. Binnen no-time kennen de eerste twee rijen achter haar, al haar ellende. De vrouw die er direct achter zit 'oooht' en 'aaaht' een eind weg terwijl het haar moeite kost haar lach in te houden. We rijden ondertussen rustig verder en komen begin van de avond in Los Angeles aan. Vanaf het Amtrak station hebben we nog een weg af te leggen met het lokale openbaar vervoer naar ons hotel.
Weer komen we tot de conclusie dat we de logica soms niet snappen van het openbaar vervoer en de informatievoorziening. We zoeken naar de 'Metro Silver Line' wat een bus blijkt te zijn die dan toevallig ook metro genoemd wordt. Dan staan we bij de halte op het bord te kijken naar de richting. We zien een overzicht met alle haltes en een pijl naar beneden. Het lijkt er dus op dat de haltes van boven naar beneden voorbij zullen komen maar dat blijkt precies andersom te zijn. Met dank aan een vriendelijke vreemdeling komen we daar achter maar moeten voorlopig wel wachten op de volgende bus. Eenmaal in de bus moeten we 14 stops passeren voor we er zijn en we leggen me toch een afstand af! Deze haltes liggen zover uit elkaar. Vervolgens moeten we overstappen op 'Metro Green Line', wat dan wel een metro is. We komen aan op straatniveau en de metro vertrekt van twee niveaus hoger. We stappen in de lift met twee heren waaronder een onverzorgde man in een rolstoel. Een van de heren vraagt waar we naartoe moeten, we zeggen niveau 3 en de man in de rolstoel antwoordt: 'We're all going to the same place.......heaven'. En hij is trots dat hij toch het geloof maar even heeft weten te benoemen. Ik weet even niet wat ik daar nou op moet zeggen dus laat het bij dat ik hoop dat we nu toch niet die kant op gaan. Dat kan hij gelukkig wel waarderen en hij is het met me eens dat dat nog wel even kan wachten.
Aangekomen op niveau 3 stuiten we op een poortje. Voor de metro moeten we wel weer een tapkaart (ov-chipkaart) aanschaffen. Dus moeten we weer een verdieping naar beneden om dat te gaan doen. Uiteindelijk kunnen we met de metro mee. We weten waar we naartoe moeten en dat dit vlak bij LAX is maar geen idee wat voor buurt we opzoeken. Het valt uiteindelijk mee en vanaf de halte is het hotel op loopafstand.
Eenmaal aangekomen zijn we gaar en rollen we z.s.m. ons bed in want de wekker gaat veel te vroeg. We vliegen 6.30 vanaf LAX naar Phoenix met een aansluitende vlucht naar Flagstaff. Als we verassend wakker naar beneden lopen en uitchecken staat er al een shuttlebusje van het hotel klaar en zijn we razendsnel op het vliegveld. We zijn al ingecheckt en hoeven alleen een boardingpass te printen, baggage in te checken en door security. Ik geloof dat we dat in ongeveer een kwartier gedaan hebben!
Beide vluchten verlopen soepel. De tweede vlucht is onze kortste ooit. Het daadwerkelijke vliegen duurt slechts 22 minuten, terwijl het taxien langer duurt! Uiteindelijk komen we aan in Flagstaff. Dit is het kleinste vliegveld dat ik ooit gezien heb! Baggage claim bestaat uit 1 baggageband! Op Flagstaff moeten we wachten op het shuttlebusje dat ons naar het hotel brengt. We eten wat en gaan lekker buiten zitten met een boekje. De shuttle brengt ons in 1,5uur naar Tusayan, ongeveer 5 miles vanaf het Grand Canyon Park. Hier zullen we onze eerste nacht doorbrengen. We bekijken de IMAX-film over de Grand Canyon in het National Geographic Visitor Center en halen informatie voor de komende dagen.
Na een stevig ontbijt gaan we de volgende ochtend met de south rim taxi service naar het park waar we afgezet worden bij de lodge waar we verblijven. Onze taxichaffeuse geeft ons info over het park en twee toegangspassen voor zeven dagen. Mochten we na de drie dagen die we geboekt hebben nog niet genoeg hebben van de Grand Canyon kunnen we dus tot zeven dagen blijven. En deze mededeling komt een waarschuwing: zij had zich opgegeven voor zeven maanden werk....18 jaar geleden. Deze omgeving is verslavend! Onderweg spotten we alweer onze eerste elanden en herten. We zijn er al heel vroeg, maar kunnen onze baggage opbergen en gaan met alle info van de taxichauffeuse op pad.
We pakken de park shuttlebus naar het visitor centre en vanaf daar lopen we naar het Mather point. Onze eerste echte blik op de Grand Canyon! En ik heb er geen woorden voor. Het is ongeloofelijk dat dit in de natuur zo ontstaan is en ondanks dat het voor onze neus staat, voelt het compleet onwerkelijk voor me. Het lijkt alsof dit een beschilderd cardboard is waar we naar kijken en ik zou willen dat ik even mijn arm uit kon strekken om het verste punt aan te raken. Al weet ik niet waar het ophoudt, het geeft het gevoel dat het oneindig is. We kijken onze ogen uit en maken eindeloos veel foto's. Vanaf dit punt lopen we door naar Yavapai Point tot het wel erg warm wordt.
Onze magen beginnen te rammelen en nemen een lunchbreak terwijl we proberen te verwerken dat we echt in de Grand Canyon zijn. Na de lunch bewandelen we de 'trail of time' waarin we meegenomen worden in de ontstaansgeschiedenis van de Grand Canyon en kennis maken met de verschillende gesteenten waaruit het is opgebouwd. Terwijl we voelen aan verschillende stukken steen kijken we de Grand Canyon in en zien we waar de specifieke soorten zich daadwerkelijk bevinden. Het geheel doet je voor zover mogelijk nog nietiger voelen. Daar sta je dan met een levensduur van misschien een jaartje of 80 te midden van een wonder der natuur dat in de laatste 6 miljoen zo gevormd is.
Op een gegeven moment zijn we even verzadigd van de immense hoeveelheid aan indrukken, informatie en de brandende middagzon. Na een ijsbreak halen we de sleutels en bekijken onze lodge. Tot de dag van vandaag heb ik nog geen idee wat een lodge, hotel, motel of inn hier in de VS van elkaar onderscheidt. Maar ok, we zitten goed en we besluiten nog even een paar uitzichtpunten te bekijken met behulp van de park shuttlebussen. De zon begint al te zakken wat een heel nieuw perspectief op de canyon werpt. Terwijl ik op een stuk steen ga zitten aan de rand van de canyon en de diepte in kijk probeer ik al dit moois te bevatten en te genieten van dit unieke moment.
We eindigen de dag met eten bij de cafetaria bij de lodge, drinken een wijntje en werpen nog een blik op de sterren.
Hoe jammer het ook is om Yosemite achter te moeten laten, we moeten weer door. Bestemming: Grand Canyon. Reisduur: laaaaaang.
Onze laatste avond gaan we vroeg naar bed. In mijn geval mag het niet baten. Als we denken dat we om 9 uur alles wel gehoord hebben van onze buren en hun persoonlijke 'avondprogramma' (lieve mensen je slaapt in een tent, je snapt toch zelf wel dat iedereen mee kan genieten?) vallen we vroeg in slaap. Helaas word ik midden in de nacht wakker en mag getuige zijn van de tweede ronde! De ochtend komt dus te vroegen. We douchen, gaan voor ons laatste superstevige ontbijt, pakken onze tassen opnieuw in, legen de bear box en checken uit.
Deel 1 van onze reis naar de Grand Canyon bestaat uit een bus-trein-bus reis. De bus pikt ons op bij de front desk van Curry Village en brengt ons terug naar Merced. Na iets meer dan een uur rijden, kan ik mijn lach niet meer inhouden als de Australische dame geheel volgens Anita's voorspelling ook op de bus stapt. Gelukkig houdt ze zich vandaag stil! Van Merced pakken we de trein naar Bakersfield. In de trein belanden we in een bijna lege coupe en hebben we dus een heerlijk rustige trip.
Vanaf Bakersfield pakken we de bus naar Los Angeles. De buschauffeur heeft er enorm veel zin in, dus dat lijkt wat te beloven. Op het laatst stapt er een oudere dame in, in een roze outfit, met bloemetjes in haar haar en een paraplu als parasol in haar hand. Ze gaat rechtsvoor in de bus zitten. Zodra de bus begint te rijden en de zon behoorlijk scherp via de rechterzijde naar binnenschijnt begint ze zich in allerlei bochten te wringen om deze te ontwijken. Ze houdt haar jas omhoog om haarzelf te beschermen. Als andere mensen haar uitleg aanhoren waarom ze dit doet en andere suggesties bieden als oplossing is haar antwoord structureel 'ja, nee, maar.....' om vervolgens stug vol te houden. Maar nu ze haar verhaal gedaan heeft is het hek van de dam. Binnen no-time kennen de eerste twee rijen achter haar, al haar ellende. De vrouw die er direct achter zit 'oooht' en 'aaaht' een eind weg terwijl het haar moeite kost haar lach in te houden. We rijden ondertussen rustig verder en komen begin van de avond in Los Angeles aan. Vanaf het Amtrak station hebben we nog een weg af te leggen met het lokale openbaar vervoer naar ons hotel.
Weer komen we tot de conclusie dat we de logica soms niet snappen van het openbaar vervoer en de informatievoorziening. We zoeken naar de 'Metro Silver Line' wat een bus blijkt te zijn die dan toevallig ook metro genoemd wordt. Dan staan we bij de halte op het bord te kijken naar de richting. We zien een overzicht met alle haltes en een pijl naar beneden. Het lijkt er dus op dat de haltes van boven naar beneden voorbij zullen komen maar dat blijkt precies andersom te zijn. Met dank aan een vriendelijke vreemdeling komen we daar achter maar moeten voorlopig wel wachten op de volgende bus. Eenmaal in de bus moeten we 14 stops passeren voor we er zijn en we leggen me toch een afstand af! Deze haltes liggen zover uit elkaar. Vervolgens moeten we overstappen op 'Metro Green Line', wat dan wel een metro is. We komen aan op straatniveau en de metro vertrekt van twee niveaus hoger. We stappen in de lift met twee heren waaronder een onverzorgde man in een rolstoel. Een van de heren vraagt waar we naartoe moeten, we zeggen niveau 3 en de man in de rolstoel antwoordt: 'We're all going to the same place.......heaven'. En hij is trots dat hij toch het geloof maar even heeft weten te benoemen. Ik weet even niet wat ik daar nou op moet zeggen dus laat het bij dat ik hoop dat we nu toch niet die kant op gaan. Dat kan hij gelukkig wel waarderen en hij is het met me eens dat dat nog wel even kan wachten.
Aangekomen op niveau 3 stuiten we op een poortje. Voor de metro moeten we wel weer een tapkaart (ov-chipkaart) aanschaffen. Dus moeten we weer een verdieping naar beneden om dat te gaan doen. Uiteindelijk kunnen we met de metro mee. We weten waar we naartoe moeten en dat dit vlak bij LAX is maar geen idee wat voor buurt we opzoeken. Het valt uiteindelijk mee en vanaf de halte is het hotel op loopafstand.
Eenmaal aangekomen zijn we gaar en rollen we z.s.m. ons bed in want de wekker gaat veel te vroeg. We vliegen 6.30 vanaf LAX naar Phoenix met een aansluitende vlucht naar Flagstaff. Als we verassend wakker naar beneden lopen en uitchecken staat er al een shuttlebusje van het hotel klaar en zijn we razendsnel op het vliegveld. We zijn al ingecheckt en hoeven alleen een boardingpass te printen, baggage in te checken en door security. Ik geloof dat we dat in ongeveer een kwartier gedaan hebben!
Beide vluchten verlopen soepel. De tweede vlucht is onze kortste ooit. Het daadwerkelijke vliegen duurt slechts 22 minuten, terwijl het taxien langer duurt! Uiteindelijk komen we aan in Flagstaff. Dit is het kleinste vliegveld dat ik ooit gezien heb! Baggage claim bestaat uit 1 baggageband! Op Flagstaff moeten we wachten op het shuttlebusje dat ons naar het hotel brengt. We eten wat en gaan lekker buiten zitten met een boekje. De shuttle brengt ons in 1,5uur naar Tusayan, ongeveer 5 miles vanaf het Grand Canyon Park. Hier zullen we onze eerste nacht doorbrengen. We bekijken de IMAX-film over de Grand Canyon in het National Geographic Visitor Center en halen informatie voor de komende dagen.
Na een stevig ontbijt gaan we de volgende ochtend met de south rim taxi service naar het park waar we afgezet worden bij de lodge waar we verblijven. Onze taxichaffeuse geeft ons info over het park en twee toegangspassen voor zeven dagen. Mochten we na de drie dagen die we geboekt hebben nog niet genoeg hebben van de Grand Canyon kunnen we dus tot zeven dagen blijven. En deze mededeling komt een waarschuwing: zij had zich opgegeven voor zeven maanden werk....18 jaar geleden. Deze omgeving is verslavend! Onderweg spotten we alweer onze eerste elanden en herten. We zijn er al heel vroeg, maar kunnen onze baggage opbergen en gaan met alle info van de taxichauffeuse op pad.
We pakken de park shuttlebus naar het visitor centre en vanaf daar lopen we naar het Mather point. Onze eerste echte blik op de Grand Canyon! En ik heb er geen woorden voor. Het is ongeloofelijk dat dit in de natuur zo ontstaan is en ondanks dat het voor onze neus staat, voelt het compleet onwerkelijk voor me. Het lijkt alsof dit een beschilderd cardboard is waar we naar kijken en ik zou willen dat ik even mijn arm uit kon strekken om het verste punt aan te raken. Al weet ik niet waar het ophoudt, het geeft het gevoel dat het oneindig is. We kijken onze ogen uit en maken eindeloos veel foto's. Vanaf dit punt lopen we door naar Yavapai Point tot het wel erg warm wordt.
Onze magen beginnen te rammelen en nemen een lunchbreak terwijl we proberen te verwerken dat we echt in de Grand Canyon zijn. Na de lunch bewandelen we de 'trail of time' waarin we meegenomen worden in de ontstaansgeschiedenis van de Grand Canyon en kennis maken met de verschillende gesteenten waaruit het is opgebouwd. Terwijl we voelen aan verschillende stukken steen kijken we de Grand Canyon in en zien we waar de specifieke soorten zich daadwerkelijk bevinden. Het geheel doet je voor zover mogelijk nog nietiger voelen. Daar sta je dan met een levensduur van misschien een jaartje of 80 te midden van een wonder der natuur dat in de laatste 6 miljoen zo gevormd is.
Op een gegeven moment zijn we even verzadigd van de immense hoeveelheid aan indrukken, informatie en de brandende middagzon. Na een ijsbreak halen we de sleutels en bekijken onze lodge. Tot de dag van vandaag heb ik nog geen idee wat een lodge, hotel, motel of inn hier in de VS van elkaar onderscheidt. Maar ok, we zitten goed en we besluiten nog even een paar uitzichtpunten te bekijken met behulp van de park shuttlebussen. De zon begint al te zakken wat een heel nieuw perspectief op de canyon werpt. Terwijl ik op een stuk steen ga zitten aan de rand van de canyon en de diepte in kijk probeer ik al dit moois te bevatten en te genieten van dit unieke moment.
We eindigen de dag met eten bij de cafetaria bij de lodge, drinken een wijntje en werpen nog een blik op de sterren.