Te gast in Makassar

Vandaag is onze tweede fietsdag in de omgeving van Makassar. Om 8u staan we startklaar en we gaan op pad. Na een klein stukje rijden komen we bij het startpunt van onze fietstour; een vissersdorpje. Terwijl onze gids ons naar het strand leidt waar de vissersboten liggen kijken we vol verbazing om ons heen. Dit is met stip het vieste strand dat ik ook gezien heb. Tussen al het afval liggen doeken met vis te drogen. De gedroogd vis is bedoeld als voer voor de kippen die in dit dorp veel gehouden worden. De stank is niet te harden. De gids vertelt dat men zich hier niet bewust is van het feit dat plastic niet zomaar vergaat en een enorme belasting is voor het milieu. De bevolking is hier slecht over geïnformeerd en afvalscheiding zoals in Nederland is er dus niet bij. De gids lijkt uitgepraat en we staan er een beetje. We weten niet zo goed wat we hier verder moeten...

We stappen op de fiets en rijden naar onze eerste koffiestop. Het is een hotel en soort van speelparadijs ineen dat daarom ook veel daggasten ontvangt die komen zwemmen, relaxen of spelen. We drinken er een kopje koffie terwijl we uitkijken over de zee. Na onze koffiebreak rijden we verder. Onze gids wil stoppen bij een plaatselijk schooltje maar ze hebben toetsweek dus om niet al te veel onrust te veroorzaken, fietsen we door.

Niet veel later stoppen we bij een berg meloenen aan de kant van de weg. Uit het veld komt een mannetje naar ons toegesneld en na wat overleg met de gids nodigt hij ons uit om te komen proeven. We volgen en genieten van een groot stuk supervers en sappige watermeloen. De watermeloen wordt hier verbouwd tussen de twee rijstperiodes in. Na een fotosessie vervolgen we onze weg.

We rijden vrolijk verder en zien hoe het echte dorpse leven in Zuid Sulawesi eruit ziet. Overal worden we begroet en soms gevolgd door rennende kinderen. Jong en oud zwaaien naar ons en lachen. Om de paar huizen lijkt een moskee te staan, maar ik begrijp van de gids dag sommige eigenlijk maar 20 mensen huisvesten. Tussendoor fietsen we ook nog door rijstvelden maar deze zijn, in tegenstelling tot wat we tot nu toe gezien hebben' behoorlijk uitgedroogd.

Onze volgende stop is bij een familie die zich opmaakt voor een bruiloft over enkele dagen. Het is dan ook druk met familie maar we zijn van harte welkom. De hele familie zit tegenover ons naar ons te staren en we voelen ons na verloop van tijd een beetje ongemakkelijk. De gids vertelt wat over de bruiloft en de bijbehorende tradities. Als ik op een gegeven moment vraag wie de bruid eigenlijk is wordt er op en slapend hoopje man gewezen. Dat mannelijk en vrouwelijk in het engels niet altijd duidelijk is voor ze wordt wederom bevestigd. De familie maakt spontaan aanstalte om de bruidegom wakker te maken, maar ik weet ze nog net op tijd te stoppen. Dat was niet de bedoeling! We drinken koffie terwijl de kleine meisje in de familie steeds dichter op me komen zitten. Er wordt nog een flinke fotosessie gehouden voor we onze tocht voortzetten.

De laatste stop is onze lunchstop. Waar we beginnen met thee/koffie met een sticky rice snack. Deze keer in de vorm van gifgroene balletjes bestrooid met kokos. Eenmaal in eentje mijn tanden gezet, eet ik braaf door maar ik vind ze echt niet lekker. De gids verexcuseert zich. Het is vrijdag en hij gaat even bidden bij de dichtstbijzijnde moskee. Stond niet helemaal in het programma en ik denk dat zijn baas dit dan ook niet weet, maar wij liggen er niet wakker van. Terwijl hij er vandoor gaat, wordt het eten voor ons bereid. Weer een heel maal wordt voor ons op tafel gezet van rijst, groenten in satésaus, vis, waterspinazie, komkommer, maiskoekjes en chili-ei. We eten onze buikjes rond van dit goede maaltje.

Na het eten is het tijd voor de gebruikelijke fotosessie. We moeten zelf met name heel hard lachen als een van de jongens alleen op de foto met ons beide wil en heel stoer een arm om ieder van ons slaat. Hij voelt zich echt de man met twee dames aan zijn zijde! We bedanken en stappen weer op voor het laatste stukje dat ons leidt tot een 'pontje' dat ons naar de overkant van de rivier moet brengen. Het pontje is meer een kruising tussen een kano en een vlot. We vragen ons dan ook ernstig af hoe we de overkant gaan halen zonder onze balans te verliezen. De pont wordt volgeladen met onze fietsen en een aantal scooters en ook wij springen erop. Als we eenmaal staan moeten we toegeven dat het een stuk stabieler voelt dan dat het oogt en we komen natuurlijk probleemloos aan de overkant. Dit is het einde van onze trip!

Terug in de auto vallen we in slaap tot we bij het hotel zijn. We frissen ons op en besluiten nog een bezienswaardigheid te bekijken In Makassar, namelijk Fort Rotterdam. We bekijken het museum maar ik neem weinig info op. Als we uitgekeken zijn hebben we behoefte aan een drankje. We snakken eigenlijk naar een heerlijk koud biertje. Wat hier in Makassar nogal een onmogelijk gegeven lijkt. In principe wordt het alleen in een deel van de restaurants en duurdere hotels geschonken maar garantie is er niet. Nou willen we best respecteren dat alcohol hier 'not done' is maar zelfs een 0% biertje 'naturel' smaakt naar appelcider of appelsap in plaats van alcoholvrij bier....als we een tentje vinden waar de Bintang logo's om ons de oren vliegen, gokken we het erop. Na lang wachten komen onze biertjes, deze blijken echter lauw en koud hebben ze niet. We vragen ons ernstig af of dit stiekem onderdeel is van het ontmoedigingsbeleid. We passen en lopen weer verder. Uiteindelijk nemen we genoegen met een hapje eten met een frisje en dagdromen ondertussen stiekem over ons volgende biertje.....