Door rijstvelden en kloven, langs karstgebergte en dorpjes, onder vleerhonden en over water.

Mijn blog slaat een dagje over. Een reisdag waarop we vele uren in de auto gezeten hebben om de terugreis af te leggen van het Tana Toraja gebied naar Makassar. Een bekende route met bekende andere toeristen en gidsen die ons pad kruisen maar geen spectaculaire gebeurtenissen die de blog moeten halen.

Dus beginnen we weer bij vandaag. De dag dat we onze tour rond Makassar beginnen met fietsen, wandelen en kanoën door Bantimurung Bulusaraung National Park. We worden opgepikt om 7.30u en na een rit van een uurtje komen we aan bij het eerste huisje van een local, wat ook het startpunt is voor onze fietstocht.

We krijgen een kopje koffie en mogen even binnen kijken waar een klein schoolklasje zit. Het is een privéschooltje met ongeveer 15 kindjes. Als we binnenkomen worden we vooral aangestaard, door de een wat vriendelijker dan de ander maar al snel klaren alle gezichtjes op als de juffrouw een liedje inzet. Een Indonesische variant op het deuntje van 'if you're happy and you know it clap your hands', wat ik vervolgens de rest van de dag in mijn hoofd heb natuurlijk!

Als de koffie op is en de fietsen ingesteld, gaan we op pad. Na een paar meter op de fiets maken we al een eerste stop onder een rijtje bomen die vol hangen met vleerhonden....recht boven mijn hoofd dus! Terwijl Anita gefascineerd foto na foto maakt, krijg ik steeds meer de rillingen van deze enorme aantallen grote jongens die zie dicht boven me hangen en voel de oogjes in mijn rug prikken. We rijden verder en fietsen langs huizen waarbij bijna iedereen ons groet, zwaait of lacht. Het zonnetje schijnt en we fietsen op een relaxed tempo. Na een tijdje moeten we een flink heuvel- en rotsachtig pad op maar hard werken hoeven niet. Het is namelijk zelfs met een mountainbike niet te fietsen dus we moeten lopend naar boven en andere mensen zorgen dat onze fietsen boven komen. Het voelt een beetje gek, dat kunnen we tenslotte prima zelf! Maar vooruit, dit is hoe het werkt en voor ik het weet is mijn fiets al aan de klim begonnen dus ik volg.

Eenmaal boven blijken de man en jongen die onze fietsen naar boven gebracht hebben onderdeel uit te maken van de lokale familie waarbij we gaan lunchen. We mogen plaatsnemen in het huis en zijn omringd door stapels enorme rijstzakken. Het huis ligt er vol mee! De gids vertelt me dat ze minimaal een jaarvoorraad behouden en de rest eventueel verkopen. Een jaarvoorraad blijkt bij doorvragen te bestaan uit ongeveer 70 van dit soort enorme zakken! De tafel is gevuld met rijst voor een heel leger, twee soorten vis, groenten, tempeh en homemade sambal. We eten tot we niet meer kunnen maar het is echt veel en veel te veel. De hele familie heeft zich om ons heen verzameld en kijkt toe hoe wij eten. We verstaan elkaar niet dus de gids speelt af en toe voor tolk.

Na het eten zitten we nog even op het terras en krijgen we nog koffie en fruit. De mensen zijn supervriendelijk en vinden het andersom ook maar wat interessant dat wij er zijn. Als we genoeg brandstof hebben voor de rest van de tocht stappen we weer op de fiets. Nu voornamelijk bergafwaarts en vlak over prima paden.

Als onze fietstocht eindigt, tanken we bij met mierzoete limonade bij de volgende familie. Na een wc-bezoekje word ik opgewacht door een van de familieleden die een foto wil maken. Ook hier blijft de toerist een attractie. We doen een schoenenwissel en beginnen aan onze wandeling. Zoals de omschrijving in het draaiboek staat verwachten we een wandeling door rijstvelden en een smalle kloof met af en toe een klimmetje over rotswanden. We houden er rekening mee dat in de kloof water kan staan en onze schoenen dus nat zullen worden. De realiteit is dat er niet een beetje water in een kloof staat maar we minstens 20 minuten door een soort rivier waden en ik ondertussen alleen maar hoop daarin geen vreemde beesten aan te treffen want niet alleen mijn wandelschoenen maar ook mijn gedeeltelijk blote benen zitten soms tot net onder mijn knieën in het water. Verder is het in eerste instantie een route met veel obstakels en losse stenen, dus opletten geblazen! We klimmen over constructies met boomstammen en prikkeldraad die bedoeld zijn om koeien te weren en maken gebruik van verscholen deurtjes om onze route voort te zetten. Anita wordt onderweg agressief aangevallen door een mier en ook de regen komt ons gaandeweg vergezellen. Hoewel we iets horen donderen, zien we geen bliksem dus we zetten ons tocht voort. Uiteindelijk wordt onze inspanning beloond en lopen we het laatste deel door de rijstvelden omringd door het karstgebergte. Wat een prachtig uitzicht!

Als de wandeling erop zit hebben we weer een koffiebreak met de inmiddels welbekende gefrituurde bananen snack. De gids voelt zich schuldig dat hij in eerste instantie vergeten is te melden dat hij overschoenen voor ons bij had. En hoewel ik aangeef dat ik ook met het aanbod liever op mijn eigen schoenen had gelopen (de overschoenen hebben te weinig reliëf) staat hij er op onze wandelschoenen te schrobben tot ze brandschoon zijn. Ook daar voelen we ons een beetje ongemakkelijk bij maar hij is niet te stoppen.

Na de break beginnen we aan het laatste stukje van de tocht. Kanoën tot het eindpunt. We hoeven niets meer te doen want er wordt voor ons gepeddeld. Dus we besluiten maar gewoon te genieten van onze omgeving! Aangekomen in het haventje staat de chauffeur ons op te wachten en rijden we terug richting hotel. De terugweg duurt door een file een stuk langer dan de heenweg maar we hebben geen haast. We eten nog een hapje en houden het voor vandaag voor gezien. Morgen het vervolg van deze tocht, lekker op de fiets!