Op Balinees tempo

Zelfs mijn blog heeft zich vertraagd naar het Balinese tempo geloof ik. Inmiddels is het alweer maandag maar ik heb vanaf zaterdag niets meer gepost.

Zaterdag verlieten we Sulawesi om naar onze laatste bestemming van deze trip te reizen: Ubud in Bali! Ook op het vliegveld van Makassar is de communicatie over vertrek en vertragingen weer bijzonder minimaal. Alleen de oplettende kijker weet wanneer het tijd is om te boarden. Eenmaal aan boord zijn we echter nog niet klaar voor vertrek. We wachten nog op een zestal passagiers die van een andere vlucht moeten overstappen. Dit wachten doen we in een bloedheet en benauwd vliegtuig voor ongeveer een half uur. Ik wapper me suf voor een beetje verkoeling maar ik krijg het alleen maar warmer.

Met ruim een half uur vertraging komen we iets over vier aan op Bali waar een chauffeur op ons staat te wachten om ons naar Ubud te rijden. Vrijwel direct ervaren we enigszins een cultuurshock. Op het vliegveld zijn we niet langer vrijwel de enige blanken (oh, hier waren ze dus allemaal!) en ook als we het eiland over rijden ziet het er direct heel anders uit. Zeker in Ubud zelf zien we overal de terrasjes en gezellige tentjes die we een beetje gemist hebben in onze trip en ook de architectuur en de vele beelden die we onderweg passeren geven direct een andere sfeer. Dit is het stukje Indonesië waar bier, wijn en cocktails rijkelijk vloeien met live muziek op de achtergrond en de korte broeken en ontblote schouders weer de norm zijn.

We installeren ons in ons luxe hotel en worden ontvangen met een welkomstdrankje. We hebben duidelijk het beste tot het laatste bewaard! Zaterdag doen we weinig meer dan ons opfrissen, eten, een beetje verkennen en cocktails drinken met een liveband op de achtergrond.

Op zondag gunnen we onszelf een welverdiende relaxdag. We hoeven vandaag helemaal niks. We slapen uit, genieten van een stevig ontbijtje in het hotel, struinen door Ubud, snuffelen voor souvenirs, bekijken het paleis, lopen (snel!) langs het monkey forest. Ik hoef echt niet naar binnen om te kijken bij agressieve, grijpgrage aapjes. We stoppen regelmatig voor een hapje of drankje, doen alles op half tempo en voelen ons ongelofelijk zen.

Tijdens onze eerste (iced) koffie stop, zitten we tegenover een kunstwinkeltje waar ik erg graag wil kijken. Ik luister af hoe andere toeristen onderhandelen over de prijs dus weet gelijk wat haalbaar is. Na de break lopen we het winkeltje in en binnen no time vallen we allebei voor hetzelfde schilderijtje. De prijzen vinden we (zelfs rekeninghoudend met de mogelijke 'korting' die we nog kunnen regelen) wel wat fors. We besluiten nog even verder te snuffelen. Maar dit type schilderijtjes ligt niet massaal in alle souvenirshops. Uiteindelijk vinden we een ander winkeltje met een oudere dame die dezelfde soort schilderijtjes verkoopt. De vraagprijs ligt alleen op een derde van de andere winkel! We besluiten hier onze slag te slaan.

Als we thuis weer op gaan frissen, horen we vreemde geluiden in de kamer en komen tot de conclusie dat we wederom een kamergenoot hebben. Een klein hagedisje zoals hier talloze rondlopen. We besluiten hier maar geen jacht op te maken, waarschijnlijk gaat ie vanzelf weer weg. Tot die tijd is ie welkom en dopen we hem Lenny (the lizard)

De enige stress die we hier hebben is keuzestress. Er zijn veel te veel leuke tentjes om te eten en drinken die we willen ontdekken. Uiteindelijk kiezen we weer voor eentje die livemuziek beloofd en goed gevuld is. Het loopt echter langzaamaan leeg voor de muziek, die nogal op zich laat wachten, er is. Een stelletje aan de tafel voor ons sticht nog een klein brandje met behulp van de kaars en de servetten maar verder blijft het hier een rustige avond. We besluiten ook verder te kijken naar een levendigere tent.

We belanden weer bij de 'laughing buddha' waar het altijd druk is. We gaan zitten en als snel gaat de band van start. We kijken verbaasd als we zien dat het drumstel bestaat uit een rechthoekig houten blok/krukje, waar alle drumgeluiden mee geproduceerd kunnen worden. De band is leuk en de zanger heeft een prima stem. Nou de pauze maakt hij echter plaats voor een Nederlandse 'gastzangeres', die zichzelf voor deze gelegenheid uitgenodigd heeft. We zijn absoluut geen fan en hopen dat ze zanger snel terugkomt. Ze besluit echter nog een tweede nummer te doen. Hierna pakt de zanger de microfoon terug maar in plaats van een nieuw nummer te starten kondigt hij nog een gastzangeres aan. Wederom een Nederlandse dame. We kijken elkaar aan met een blik van 'niet weer! Als deze net zo erg is gaan we er vandoor'. Zodra ze begint zijn we echter aangenaam verrast. Na haar eerste nummer roept het publiek zelfs om een vervolg!

Als de gastoptredens voorbij zijn besluit de zanger een feestje te bouwen en we genieten volop totdat hij het laatste nummer inzet dat nou weer net geen goede keuze is. We besluiten het voor gezien te houden en gaan terug naar ons hotel. Morgen is er weer een dag.