Until we meet again....afscheid van de VS.
6 oktober 2014 - New York City, Verenigde Staten
Vrijdag is alweer onze laatste dag in NY. Natuurlijk moeten we een van de iconen nog zien en dus pakken we de ferry die ons naar het vrijheidsbeeld brengt. Een ticket om tot in de kroon te klimmen moet je ruim van tevoren reserveren, maar die moeite had ik niet genomen. We bekijken het gewoon vanaf het water en Liberty Island en hebben dan ook al een fantastisch uitzicht op de skyline. De ferryticket brengt ons ook naar Ellis Island maar we hoeven beide niet perse het museum te bekijken dus na een korte stop en de ontdekking van een paar 'Homans' op de namemlijst, pakken we de ferry terug. In de wachtrij voor ons staat een gezin met drie kinderen. Eerst valt het me op dat de kids onderling wel erg knuffelig en aanhankelijk en met name de enige zoon daarin nogal grensoverschrijdend is 'nee' lijkt hij niet te horen. Maar dan wordt met name ook moeder erbij betrokken en hoe mooi een liefdevol gezin ook is, ik wordt er langzaamaan een beetje onpasselijk van. De manier waarop ze aan elkaar zitten heeft iets bijna incestueus en ik weet niet meer waar ik kijken moet!
Dat laat ons met voldoende tijd om ook de highline te bewandelen. De highline is een voormalig spoor omgetoverd tot stadspark op hoogte. Dat laat ons met voldoende tijd om ook de highline te bewandelen. De highline is een voormalig spoor omgetoverd tot stadspark op hoogte. Ook hier zijn we niet de enige, de highline is heel druk bezocht. Het leukste is misschien nog wel dat we hier een bijzonder leuk stukje stad mee ontdekken: de meatpacking district. Een buurt die enorm in ontwikkeling is en met ontzettend leuke restaurantjes. Terwijl we over de highline lopen spot ik op een gebouw een werk van een streetartist die ook voorkwam in onze tour. Zijn 'handelsmerk'! Daarnaast spotten we een aantal heel bijzondere murals. Al met al een bijzondere wandeling.
Na de wandeling bereiden we onze laatste avond voor. We besluiten te kijken of we wederom voor de helft van de prijs naar 'the Phantom of the Opera' kunnen. We hebben geluk en weten kaartjes te bemachtigen! We eten ons laatste avondmaal op Times Square en begeven ons naar het theater. Waar Chicago qua decor te wensen overliet, overtreft de Phantom hierin mijn verwachtingen. De eerste 10 minuten vraag ik me af in wat voor circus ik beland ben en bereid me voor op een lange zit. Bij de eerste acteurs lijkt de microfoon iet wat zacht te staan terwijl de aansluitende muziek veel te hard de zaal in knalt. Daarnaast vind ik de sopraan die de ster van de opera speelt voor de komst van hoofdrolspeelster Christine om de een of andere manier qua zang heel irritant. Er is op bepaalde momenten, voor iemand die het verhaal voor het eerst ziet, te veel aan de hand op het podium; een groot ensemble, drukke kostuums en imposante decors maken het een chaos. Ik vrees voor de rest van het stuk. Dat slaat echter snel om. Hoofdrolspelers Christine en de phantom zijn fenomenaal! Wat heeft die man een goddelijke stem! En de decors zijn supermooi. Kortom een mooie afsluiter voor onze laatste avond!
Zaterdag is onze vertrekdag. New York lijkt ook te huilen om ons vertrek: regen komt met bakken uit de lucht vallen! We gaan de straat op en concluderen dat de honden van New York beter gekleed zijn voor de regen dan wij: hondenregenjasjes en petjes overal! Na het ontbijt pakken we onze tassen opnieuw in en brengen we nog een laatste bezoekje aan het Met. Het is natuurlijk zaterdag plus museumweer dus het is belachelijk druk! Gelukkig komen we met de ICOM-kaarten snel binnen. We lopen ieder nog een uurtje rond en ik kom vooral voor de Degas en Rodins die ik nog niet gezien had. We gaan terug, trekken droge kleding aan en nemen afscheid van onze host Catie en haar hondje Kitty (had ik al verteld dat Kitty roze gelakte teennagels heeft?) en begeven ons naar JFK.
We nemen afscheid van New York, de metropool waarbij we op iedere hoek van de straat de neiging om 'het stinkt' te zeggen moesten onderdrukken, waar de putdeksels roken en de honden regenjasjes dragen. De stad van de eindeloze stroom gele taxi's, veel getoeter, hulpdiensten die met gillende sirenes nauwelijks door het verkeer komen (deels vanwege de onmogelijkheid om voor ze aan de kant te gaan, deels vanwege schijnbare onwil of desinteresse) slecht onderhouden wegen en veel, heel veel licht. De stad waar de eerder ervaren vriendelijkheid uit het westen in geen velden of wegen te bekennen is. Maar ook de stad met eindeloos veel theaters die topproducties vertonen, een aantal van de beste musea ter wereld. Vele goede restaurants en barretjes. De stad vol creativiteit, die het mekka van streetart herbergt. De stad die bruist en leeft. De stad die nooit slaapt.....
Ik neem afscheid van de VS. Het land dat niet te bereizen was met het openbaar vervoer....maar dat is me wel gelukt! .....En dat ging uiteindelijk best soepel. Ik heb een van de mooiste treinritten van mijn leven gemaakt van Denver naar Glenwood. Ik heb 10 vluchten gehad van de kortste ooit tot behoorlijk lange. Ik heb in goede en minder goede bussen gezeten. Ik heb gefietst en vele kilometers gelopen.
Ik heb me intens gelukkig gevoeld raftend over de Colorado River, fietsend over de Rio Grande trail en klauterend door Yosemite. Ik voelde me getuige van iets een heel bijzondere wereld in het mekka van de streetart in Brooklyn. Ik heb me vergaapt aan de wonderen en de kracht van de natuur onderweg en op bestemmingen: met o.a. de Niagara Falls, Yosemite en Grand Canyon als hoogtepunten. Ik voelde me soms onveilig en een triest bij het aanzicht van de slechte wijken in Denver en San Francisco waar armoede en verslaving het straatbeeld vormden. Ik voelde me trots toen Anita de trail in Yosemite afmaakte ondanks de steile afgrond. Ik voelde me thuis in Colorado en ik was in fantastisch gezelschap bij mijn hostelgenoten in Salida, de 'mannen van God': Joshua, Luke, Nick en Dan in Colorado Springs, bij mijn AirBnB host Jason en zijn vrienden in Denver, bij Clarence, Darryl en Teddy in San Francisco. Bovenal voel ik me bijzonder rijk dat ik dit allemaal heb mogen ervaren. De schoonheid van de natuur, de creativiteit van de mens, de avonturen outdoors en de bijzondere ontmoetingen.
Ik neem met pijn in mijn hart afscheid van de VS in het algemeen en Colorado en Yosemite in het bijzonder. Vastberaden om nog eens terug te komen....until we meet again...
Dat laat ons met voldoende tijd om ook de highline te bewandelen. De highline is een voormalig spoor omgetoverd tot stadspark op hoogte. Dat laat ons met voldoende tijd om ook de highline te bewandelen. De highline is een voormalig spoor omgetoverd tot stadspark op hoogte. Ook hier zijn we niet de enige, de highline is heel druk bezocht. Het leukste is misschien nog wel dat we hier een bijzonder leuk stukje stad mee ontdekken: de meatpacking district. Een buurt die enorm in ontwikkeling is en met ontzettend leuke restaurantjes. Terwijl we over de highline lopen spot ik op een gebouw een werk van een streetartist die ook voorkwam in onze tour. Zijn 'handelsmerk'! Daarnaast spotten we een aantal heel bijzondere murals. Al met al een bijzondere wandeling.
Na de wandeling bereiden we onze laatste avond voor. We besluiten te kijken of we wederom voor de helft van de prijs naar 'the Phantom of the Opera' kunnen. We hebben geluk en weten kaartjes te bemachtigen! We eten ons laatste avondmaal op Times Square en begeven ons naar het theater. Waar Chicago qua decor te wensen overliet, overtreft de Phantom hierin mijn verwachtingen. De eerste 10 minuten vraag ik me af in wat voor circus ik beland ben en bereid me voor op een lange zit. Bij de eerste acteurs lijkt de microfoon iet wat zacht te staan terwijl de aansluitende muziek veel te hard de zaal in knalt. Daarnaast vind ik de sopraan die de ster van de opera speelt voor de komst van hoofdrolspeelster Christine om de een of andere manier qua zang heel irritant. Er is op bepaalde momenten, voor iemand die het verhaal voor het eerst ziet, te veel aan de hand op het podium; een groot ensemble, drukke kostuums en imposante decors maken het een chaos. Ik vrees voor de rest van het stuk. Dat slaat echter snel om. Hoofdrolspelers Christine en de phantom zijn fenomenaal! Wat heeft die man een goddelijke stem! En de decors zijn supermooi. Kortom een mooie afsluiter voor onze laatste avond!
Zaterdag is onze vertrekdag. New York lijkt ook te huilen om ons vertrek: regen komt met bakken uit de lucht vallen! We gaan de straat op en concluderen dat de honden van New York beter gekleed zijn voor de regen dan wij: hondenregenjasjes en petjes overal! Na het ontbijt pakken we onze tassen opnieuw in en brengen we nog een laatste bezoekje aan het Met. Het is natuurlijk zaterdag plus museumweer dus het is belachelijk druk! Gelukkig komen we met de ICOM-kaarten snel binnen. We lopen ieder nog een uurtje rond en ik kom vooral voor de Degas en Rodins die ik nog niet gezien had. We gaan terug, trekken droge kleding aan en nemen afscheid van onze host Catie en haar hondje Kitty (had ik al verteld dat Kitty roze gelakte teennagels heeft?) en begeven ons naar JFK.
We nemen afscheid van New York, de metropool waarbij we op iedere hoek van de straat de neiging om 'het stinkt' te zeggen moesten onderdrukken, waar de putdeksels roken en de honden regenjasjes dragen. De stad van de eindeloze stroom gele taxi's, veel getoeter, hulpdiensten die met gillende sirenes nauwelijks door het verkeer komen (deels vanwege de onmogelijkheid om voor ze aan de kant te gaan, deels vanwege schijnbare onwil of desinteresse) slecht onderhouden wegen en veel, heel veel licht. De stad waar de eerder ervaren vriendelijkheid uit het westen in geen velden of wegen te bekennen is. Maar ook de stad met eindeloos veel theaters die topproducties vertonen, een aantal van de beste musea ter wereld. Vele goede restaurants en barretjes. De stad vol creativiteit, die het mekka van streetart herbergt. De stad die bruist en leeft. De stad die nooit slaapt.....
Ik neem afscheid van de VS. Het land dat niet te bereizen was met het openbaar vervoer....maar dat is me wel gelukt! .....En dat ging uiteindelijk best soepel. Ik heb een van de mooiste treinritten van mijn leven gemaakt van Denver naar Glenwood. Ik heb 10 vluchten gehad van de kortste ooit tot behoorlijk lange. Ik heb in goede en minder goede bussen gezeten. Ik heb gefietst en vele kilometers gelopen.
Ik heb me intens gelukkig gevoeld raftend over de Colorado River, fietsend over de Rio Grande trail en klauterend door Yosemite. Ik voelde me getuige van iets een heel bijzondere wereld in het mekka van de streetart in Brooklyn. Ik heb me vergaapt aan de wonderen en de kracht van de natuur onderweg en op bestemmingen: met o.a. de Niagara Falls, Yosemite en Grand Canyon als hoogtepunten. Ik voelde me soms onveilig en een triest bij het aanzicht van de slechte wijken in Denver en San Francisco waar armoede en verslaving het straatbeeld vormden. Ik voelde me trots toen Anita de trail in Yosemite afmaakte ondanks de steile afgrond. Ik voelde me thuis in Colorado en ik was in fantastisch gezelschap bij mijn hostelgenoten in Salida, de 'mannen van God': Joshua, Luke, Nick en Dan in Colorado Springs, bij mijn AirBnB host Jason en zijn vrienden in Denver, bij Clarence, Darryl en Teddy in San Francisco. Bovenal voel ik me bijzonder rijk dat ik dit allemaal heb mogen ervaren. De schoonheid van de natuur, de creativiteit van de mens, de avonturen outdoors en de bijzondere ontmoetingen.
Ik neem met pijn in mijn hart afscheid van de VS in het algemeen en Colorado en Yosemite in het bijzonder. Vastberaden om nog eens terug te komen....until we meet again...
Doe daar iets mee!
Verhalen schrijven/publiceren/uitgeven,enz.
Ik heb van jullie reisverslagen genoten!!
mvg Harm Homan
Groet Bianca