Crossing borders
3 oktober 2014 - Niagara Falls, Canada
Donderdag staat in het teken van de prijs: een decadent tripje naar Niagara Falls.
We gaan in alle vroegte op want we moeten om 5.45u verzamelen voor een hotel in een van de zijstraten van Times Square. We besluiten daar naartoe te lopen, wat ongeveer 50min duurt.
Het is best een interessante gewaarwording om rond 5u 's ochtends door Manhattan te lopen. Ja NY is een 'city that never sleeps', zoveel is duidelijk. Als we aankomen staat ons eerst een busrit van een uur te wachten naar het 'vliegveld'. Zodra we op pad gaan, waan ik me in Belgie: de busrit is aanzienlijk turbulenter dan een gemiddelde vlucht. Wat een slechte wegen. Onze chauffeur is weinig spraakzaam dus als we aankomen en een tijd staan te wachten neemt hij ook niet de moeite uit te leggen waarop, waarom, en hoe lang we wachten maar vooruit. Als het vliegtuig klaar is rijdt de bus door en zet ons 'voor de deur' af. Ik stap in het kleinste vliegtuigje waar ik ooit in heb gezeten. Er kunnen maximaal 30 mensen in. We zitten vrij vooraan als de stewardess 'Pam' naar de eerste rijen toeloopt en vraagt of twee van ons op de achterste rij plaats willen nemen tijdens het opstijgen om te zorgen dat vliegtuig in balans is. Juist.....waar ben ik in beland. Ik bied me aan en ga achterin zitten. Achterin voel ik ieder zuchtje wind de staart van het vliegtuig heen en weer doen zwiepen. Als we eenmaal hoog genoeg zijn mag ik weer op mijn plek gaan zitten. In totaal duurt de vlucht zo'n 1u15 en maken we extra bochtjes boven de Niagara Falls en mag je als je wilt foto's maken in de cockpit.
Na een zachte landing staat er weer een bus op ons te wachten, die ons het laatste stukje rijdt. Deze chauffeur is vele malen enthousiaster dan de eerste en neemt zijn task uiterst serieus. Want 'no one gets lost on one of his tours'. Ik weet ook direct weer waarom ik niet met georganiseerde groepsreizen mee ga. We krijgen allemaal een oranje kaartje dat we om moeten doen met de naam van het bedrijf, de gids en zijn mobiele nummer. Wat hij aan ons stuk voor stuk uitlegt met iedere keer hetzelfde grapje. Hij kan ons hierdoor van veraf herkennen.
Een deel van de groep gaat naar de VS kant van de watervallen, de meerderheid inclusief wij zelf naar de Canadese kant. Helaas weet niet iedereen wat hij geboekt heeft en kan niet iedereen voldoende Engels om uberhaupt de vraag te begrijpen wie de Amerikaanse kant gaat bezoeken. Verwarring en lichte stress bij de gids. Maar het komt goed. We zetten de 'Amerika-bezoekers' af en rijden door, de grens over. Een stempeltje rijker stap ik weer in de bus, klaar voor de watervallen!
Aangekomen gaan we eerst de boottocht maken die ons tot direct voor de watervallen brengt en poncho's of niet, deels raken we nog steeds doorweekt. Maar wat een natuurgeweld (zoals Anita zegt), de kracht waarmee dit water naar beneden komt is niet niks. Gelukkig is het supermooi weer en drogen we snel op. Na de boottocht gaan we naar de 'journey behind the falls', wat uiteindelijk weinig meer is dan via een tunnel de achterkant van de Falls bekijken, maar wel een bijzonder perspectief! Dan voel je pas echt hoe hard dat gaat.
Als derde aan laatste attractie is er Niagara's Fury: een 'multi sensorische' presentatie over het ontstaan van de Falls, ook hierbij is een poncho noodzakelijk. Na nog wat kiekjes zit de tijd er wel op en moeten we terug naar de bus. Helaas is niet iedereen op tijd wat voor een gestresste gids zorgt en de beloofde tijd voor 'shoppen' en late lunch drastisch inkort. Geluklig hadden we al iets gegeten maar dit is wel erg jammer. Na de stop gaan we door naar de grens. We moeten even wachten en onze gids begint te vertellen wat hij gedaan heeft. We krijgen zijn complete boodschappenlijst inclusief totaalprijs! Na controle pikken we de Amerika-helft van de groep op en rijden we door naar een natuurlijke whirlpool. Het ziet er indrukwekkend uit!
De gids brengt ons terug naar het vliegtuig. De terugreis doezelen we vooral weg, we zijn moe maar wag een dag. Ik vond het geweldig om te zien, wat een cadeautje (letterlijk en figuurlijk) om dit te winnen. Stiekem ben ik blij dat ik er niet dat enorme bedrag voor heb hoeven betalen want dan had ik het, het toch niet helemaal waard gevonden. Maar een waanzinnige dag en voet op Canadese bodem gezet!
We gaan in alle vroegte op want we moeten om 5.45u verzamelen voor een hotel in een van de zijstraten van Times Square. We besluiten daar naartoe te lopen, wat ongeveer 50min duurt.
Het is best een interessante gewaarwording om rond 5u 's ochtends door Manhattan te lopen. Ja NY is een 'city that never sleeps', zoveel is duidelijk. Als we aankomen staat ons eerst een busrit van een uur te wachten naar het 'vliegveld'. Zodra we op pad gaan, waan ik me in Belgie: de busrit is aanzienlijk turbulenter dan een gemiddelde vlucht. Wat een slechte wegen. Onze chauffeur is weinig spraakzaam dus als we aankomen en een tijd staan te wachten neemt hij ook niet de moeite uit te leggen waarop, waarom, en hoe lang we wachten maar vooruit. Als het vliegtuig klaar is rijdt de bus door en zet ons 'voor de deur' af. Ik stap in het kleinste vliegtuigje waar ik ooit in heb gezeten. Er kunnen maximaal 30 mensen in. We zitten vrij vooraan als de stewardess 'Pam' naar de eerste rijen toeloopt en vraagt of twee van ons op de achterste rij plaats willen nemen tijdens het opstijgen om te zorgen dat vliegtuig in balans is. Juist.....waar ben ik in beland. Ik bied me aan en ga achterin zitten. Achterin voel ik ieder zuchtje wind de staart van het vliegtuig heen en weer doen zwiepen. Als we eenmaal hoog genoeg zijn mag ik weer op mijn plek gaan zitten. In totaal duurt de vlucht zo'n 1u15 en maken we extra bochtjes boven de Niagara Falls en mag je als je wilt foto's maken in de cockpit.
Na een zachte landing staat er weer een bus op ons te wachten, die ons het laatste stukje rijdt. Deze chauffeur is vele malen enthousiaster dan de eerste en neemt zijn task uiterst serieus. Want 'no one gets lost on one of his tours'. Ik weet ook direct weer waarom ik niet met georganiseerde groepsreizen mee ga. We krijgen allemaal een oranje kaartje dat we om moeten doen met de naam van het bedrijf, de gids en zijn mobiele nummer. Wat hij aan ons stuk voor stuk uitlegt met iedere keer hetzelfde grapje. Hij kan ons hierdoor van veraf herkennen.
Een deel van de groep gaat naar de VS kant van de watervallen, de meerderheid inclusief wij zelf naar de Canadese kant. Helaas weet niet iedereen wat hij geboekt heeft en kan niet iedereen voldoende Engels om uberhaupt de vraag te begrijpen wie de Amerikaanse kant gaat bezoeken. Verwarring en lichte stress bij de gids. Maar het komt goed. We zetten de 'Amerika-bezoekers' af en rijden door, de grens over. Een stempeltje rijker stap ik weer in de bus, klaar voor de watervallen!
Aangekomen gaan we eerst de boottocht maken die ons tot direct voor de watervallen brengt en poncho's of niet, deels raken we nog steeds doorweekt. Maar wat een natuurgeweld (zoals Anita zegt), de kracht waarmee dit water naar beneden komt is niet niks. Gelukkig is het supermooi weer en drogen we snel op. Na de boottocht gaan we naar de 'journey behind the falls', wat uiteindelijk weinig meer is dan via een tunnel de achterkant van de Falls bekijken, maar wel een bijzonder perspectief! Dan voel je pas echt hoe hard dat gaat.
Als derde aan laatste attractie is er Niagara's Fury: een 'multi sensorische' presentatie over het ontstaan van de Falls, ook hierbij is een poncho noodzakelijk. Na nog wat kiekjes zit de tijd er wel op en moeten we terug naar de bus. Helaas is niet iedereen op tijd wat voor een gestresste gids zorgt en de beloofde tijd voor 'shoppen' en late lunch drastisch inkort. Geluklig hadden we al iets gegeten maar dit is wel erg jammer. Na de stop gaan we door naar de grens. We moeten even wachten en onze gids begint te vertellen wat hij gedaan heeft. We krijgen zijn complete boodschappenlijst inclusief totaalprijs! Na controle pikken we de Amerika-helft van de groep op en rijden we door naar een natuurlijke whirlpool. Het ziet er indrukwekkend uit!
De gids brengt ons terug naar het vliegtuig. De terugreis doezelen we vooral weg, we zijn moe maar wag een dag. Ik vond het geweldig om te zien, wat een cadeautje (letterlijk en figuurlijk) om dit te winnen. Stiekem ben ik blij dat ik er niet dat enorme bedrag voor heb hoeven betalen want dan had ik het, het toch niet helemaal waard gevonden. Maar een waanzinnige dag en voet op Canadese bodem gezet!