Van toeristtrap tot achterbuurt: ontsnappen is een opgave!

Op onze tweede dag SF gaan we voor de 'totaal toeristische ervaring'. Nadat we lekker thuis ontbeten hebben en Clarence zo lief is geweest ons af te zetten bij de pier, zijn we klaar voor ons Alcatraz avontuur. We melden ons keurig op tijd en gaan in de rij staan voor de boot. Terwijl we nog niet aan boord kunnen, loopt de rij toch langzaam door.

Even denken we weer op punt gekomen te zijn voor kaartcontrole maar we zijn in de ultieme 'toerist trap' beland. Het meisje vraagt met hoeveel personen we zijn en sluist ons door naar....de fotograaf. Ik maak geen grap. Ik rol nog net niet met mijn ogen op de foto, of misschien ook wel. Hier krijg ik echt de kriebels van. We lopen door. Als we op de boot mogen lopen we door naar het bovenste dek waar we het beste uitzicht hebben. De boot brengt ons in circa 15 minuten naar het eiland. Ook daar kunnen we niet ontsnappen aan de massa want we verzamelen eerst voor een 'mandatory introduction' op de kade. We besluiten dat we in ieder geval de introductiefilm willen zien en de audiotour willen volgen. Dus we begeven ons eerst naar het theater waar we leren over de geschiedenis van Alcatraz.

Na de film lopen we door naar de gevangenis. We sluiten achteraan in de rij voor een audiotour. De man vraagt waar we vandaan komen en probeert wat Nederlands te spreken. Het eerste wat bij hem opkomt is blijkbaar het woord 'krokodil'. We nemen de tour gewoon in het Engels. De tour is tot op de milimeter gedirigeerd. We hoeven geen nummers in te toetsen maar alleen de aanwijzingen te volgen. Het maakt het massatoerisme gevoel nog wat sterker maar het is leuk om te horen over ontsnappingspogingen en het uitzicht over de stad is fenomenaal. Na de tour pakken we de ferry terug, lunchen en lopen naar pier 39, wat daar vlakbij is om de bekende zeeleeuwen te zien.

Als we pier 39 bereiken hebben we het gevoel in een pretpark te zijn beland. De restaurants, cafes, een draaimolen en alles heeft een toeristisch sausje en de onaangename geur van zeeleeuwen. We lachen om het geluid en hoe ze over elkaar heen tuimelen om een plekje te veroveren. Na pier 39, gaan we door naar Fisherman's Wharf. Eigenlijk hebben we hier niet echt een voorstelling van maar de penetrante geur van net niet meer verse vis, verpest het wel een beetje. Verder zijn het vooral restaurants en toeristenshops.

We vervolgen onze weg naar Ghirardelli Square waar we even van het uitzicht genieten en bijkomen. We willen nog graag met de cable car een tochtje door de stad maken maar de rij is nogal ontmoedigend. We lopen dus eerst naar Lombard street, bekend om zijn kronkelstraatje. Dat betekent vier van de steilste straten omhoog lopen om bovenaan te komen. Ook hier zijn we niet de enige bezoekers en valt het niet mee om mooie kiekjes te maken zonder mensen. Vanaf daar lopen we door naar een startpunt van een van de andere cable cars.

Het wachten duurt niet eens zo lang en al snel zitten we dan eindelijk in de cable car wat dan wel weer een bijzondere ervaring is. Het hele schouwspel van het draaien van car is al entertainment op zich. De car wordt met de hand naar een houten draaiplateau getrokken dat de car van richting doet draaien en daarmee van spoor doet wisselen. Op die manier wordt hij omgedraaid om zowel een heen- als een terugreis af te kunnen leggen. Het is verbazingwekkend met welke snelheid hij op sommige stukken de heuvels op- en afrijdt. De car brengt ons ook downtown. En voor het eerst zien we daarmee het echte centrum van SF.

Na een klein beetje struinen, lopen we naar huis. We spieken op de kaart en zoeken de makkelijkste weg naar huis. Al snel blijkt dit dan weer niet de fraaiste te zijn en worden we geconfronteerd met nodige mensen die op straat voor pampus liggen, waarbij in een enkel geval al politie aanwezig is, mensen onder invloed, zwervend en de niet zo gezellig ogende hanggroepen waar we liever omheen lopen. We besluiten het tempo iets op te voeren maar door te stappen, je weet hier nooit zo goed waar en wanneer een straat weer 'omslaat'. Met flink de pas er in, laten we al snel alle vreemde types achter ons en kunnen we op normaal tempo verder.

Thuis aangekomen beschrijven we ons avontuur. Clarence braadt kip met rozemarijn voor ons, aardappels en groene asperges. Wederom eten we laten en al kletsend wordt het weer een latertje.