Terug naar de (uitvals)basis, oftewel: hoe ook Denver langzaamaan een plekje in mijn hart verovert
14 september 2014 - Denver, Colorado, Verenigde Staten
Inmiddels ben ik terug in Denver. Gisteren mijn laatste rondje Colorado Springs gedaan en de reis naar Denver afgelegd. Na een beetje uitslapen werd het tijd om mijm tas maar weer eens opnieuw in te pakken. Vervolgens ben ik de stad ingegaan. Ik heb in een paar dagen geleden iets verkeerd gedaan met mijn enkel geloof ik, dus uitgerekend in mijn wandelschoenen doet het zeer.
Met de kou die ineens op is komen zetten heb ik ze echter wel nodig. Grappig is dat het voor locals (in Colorado in zijn algemeenheid) niet snel genoeg winter kan worden. De warmte vinden ze maar niets en het vooruitzicht van wintersport des te aantrekkelijker. Eigenlijk was het de afgelopen tijd wat sommigen betreft al te warm voor september! Ondertussen haal ik zoveel mogelijk laagjes uit mijn tas, kleed me aan en stop nog een extra vestje in mijn tas hopend dat het genoeg is. Dat blijkt gelukkig ook zo te zijn.
Hoe dan ook besluit ik nog meer hikes maar even te laten en het Fine Art Center te gaan bekijken. Er blijkt een mooie tijdelijke tentoonsteling te zijn met glaswerk. Als het meisje achter de balie zegt dat toegang met bezoek aan deze tentoonstelling 20 dollar is, herinner ik me spontaan mijn ICOM-kaart. Scheelt toch weer...
De tentoonstelling is mooi, de vaste collectie heeft een paar leuke stukken maar de meerderheid is niet aan mij besteed. Bovendien vind ik het over het algemeen een bij elkaar geraapt zooitje en zie ik niet echt een rode draad in de opstelling. Dus toch niet helemaal om enthousiast van te worden.
Ik lunch en bedenk me dat ik iets voor de jongens achter wil laten omdat ze zo goed voor me gezorgd hebben. Ik besluit te kijken of ik Nederlands bier voor ze kan vinden maar dat is dan echt weer alleen Heineken. Aangezien ik daar zelf geen fan van ben, wil ik dat niet als 'Neerlands trots' presenteren en besluit voor Belgisch te gaan met de boodschap 'as close to home I could get, without getting you guys Heineken'. Ik laat het achter voor ze met een thank you note. Dan is het helaas tijd om weer verder te gaan.
Ik pak de bus terug naar het station. De buschaffeur zegt 'hey I saw you earlier, you didn't carry this much then'. Ik moet lachen, ik blijf een soort small town gevoel hebben bij deze toch wel grote stad. Ruim op tijd aangekomen op het Greyhound station neem ik plaats tussen de, op dat moment nog maar een paar, andere wachtenden.
Ik wacht en het wordt drukker. De bus moet er om 17.05 zijn en rond 17.45 wordt ons verteld dat hij toch wel een flinke vertraging heeft en verwacht wordt rond 18.30. Als de bus er eindelijk is zit ie al behoorlijk vol. Dan is het de kunst om nog een plekje te scoren naast iemand waar je ook echt naast durft te zitten. Ik ga op de eerste de beste acceptabele plek zitten en uiteindelijk kunnen we gaan. De rit duurt zo'n anderhalf uur dus laat ik mijn AirBnB host Jason weten dat ik iets later ben. Geen probleem, mocht hij er niet meer zijn dan ligt er een sleutel onder de deurmat en moet ik doen alsof ik thuis ben.
De busrit zelf verloopt redelijk soepel. Bij aankomst in Denver stoppen we eerst bij Union Station. Er stappen mensen uit en de klep van de bagageruimte gaat open. Ik stap ook uit net op het moment dat voor mijn neus een discussie losbarst tussen de buschauffeur en een passagiers. Hij wil hier uit met zijn bagage maar heeft geen specifiek ticket voor Union Station gekocht en dus moet hij mee naar het Greyhound station en kan hij daar zijn bagage krijgen. De man is het er niet mee eens en vindt het nodig om een scene te trappen. Dit is er duidelijk eentje met een kort lontje, op het greyhound station in Colorado Springs ging hij ook al te keer tegen het personeel! Hoe dan ook stap ik zelf maar terug de bus in want ook ik heb mijn bagage natuurlijk nodig en na deze scene ga ik die nooit krijgen. Dan maar door naar het Greyhound station, da's gelukkig niet zover. Vanaf daar loop ik terug richting stad om de bus te pakken. Helaas rijdt die 's avonds niet zo vaak meer dus geduld, geduld, geduld. Uiteindelijk pak ik de bus en vanaf daar is het nog maar een paar minuten lopen naar het AirBnB-adres.
Zoals beloofd ligt onder de mat een sleutel en ik ga naar binnen. Ik stap binnen in een mooi, modern appartement. De deur naar mijn kamer staat open en er staat een heerlijk bed, mooi opgemaakt. De kamer is smetteloos en dat geldt eigenlijk voor het hele huis. Ik loop nog een rondje, bewonder de fietsen (top road- en mountainbike, zoals het hoort in Colorado en ja als ik wil mag ik ze gebruiken - ik durf ze niet eens aan te raken), kijk even wat er op de boekenplank staat en gaap jaloers naar de supermooie keuken. Na een douche is het nogal snel bedtijd en Jason is pas laat thuis dus slaap ik nu in het huis van iemand die ik nog niet gezien heb.
De volgende ochtend ben ik bijtijds op en ga aan de wandel. Met allerlei plannen in mijn hoofd om locale brouwerijen te bezoeken ga ik op pad. Terwijl ik naar de stad loop merk ik hoe moe ik eigenlijk ben. Uiteindelijk besluit ik het daarom maar te laten bij een beetje rondstruinen. Terwijl ik de stad verken merk ik dat ik toch ook echt leuke stukken begin te ontdekken en de charme van Denver begin te zien. Zelfs deze stad is bezig een plekje in mijn hart te veroveren. Compleet uitgeput kom ik thuis. Jason is er niet en ik plof op bed neer. Ik ben zo weg en volgens mij slaap ik minimaal 1,5uur.
Als ik weer wakker ben, komt Jason thuis. We maken eindelijk kennis, drinken een biertje en hij vraagt wat mijn plannen voor de avond zijn. Als ik zin heb mag ik mee naar spelletjesavond bij zijn vrienden. Daar zeg ik geen nee tegen!
Ik word hartelijk ontvangen door de jongens en Mango, de hond (geen grap). We spelen monopoly deal en ondanks dat ik dat nog nooit gespeeld heb, gaat het me behoorlijk goed af. We eindigen de avond met een spelletje Kolonisten van Catan, wat ik al jaren niet meer gespeeld heb en met een onbekende uitbreiding komt. De spelletjes komen met de nodige gezelligheid. En Mango en ik worden heuse vriendjes. Ik geloof dat we uiteindelijk rond half 2 richting huis gaan. Na die laatste koffie ben ik alleen klaarwakker.....dit wordt een lange nacht.
Met de kou die ineens op is komen zetten heb ik ze echter wel nodig. Grappig is dat het voor locals (in Colorado in zijn algemeenheid) niet snel genoeg winter kan worden. De warmte vinden ze maar niets en het vooruitzicht van wintersport des te aantrekkelijker. Eigenlijk was het de afgelopen tijd wat sommigen betreft al te warm voor september! Ondertussen haal ik zoveel mogelijk laagjes uit mijn tas, kleed me aan en stop nog een extra vestje in mijn tas hopend dat het genoeg is. Dat blijkt gelukkig ook zo te zijn.
Hoe dan ook besluit ik nog meer hikes maar even te laten en het Fine Art Center te gaan bekijken. Er blijkt een mooie tijdelijke tentoonsteling te zijn met glaswerk. Als het meisje achter de balie zegt dat toegang met bezoek aan deze tentoonstelling 20 dollar is, herinner ik me spontaan mijn ICOM-kaart. Scheelt toch weer...
De tentoonstelling is mooi, de vaste collectie heeft een paar leuke stukken maar de meerderheid is niet aan mij besteed. Bovendien vind ik het over het algemeen een bij elkaar geraapt zooitje en zie ik niet echt een rode draad in de opstelling. Dus toch niet helemaal om enthousiast van te worden.
Ik lunch en bedenk me dat ik iets voor de jongens achter wil laten omdat ze zo goed voor me gezorgd hebben. Ik besluit te kijken of ik Nederlands bier voor ze kan vinden maar dat is dan echt weer alleen Heineken. Aangezien ik daar zelf geen fan van ben, wil ik dat niet als 'Neerlands trots' presenteren en besluit voor Belgisch te gaan met de boodschap 'as close to home I could get, without getting you guys Heineken'. Ik laat het achter voor ze met een thank you note. Dan is het helaas tijd om weer verder te gaan.
Ik pak de bus terug naar het station. De buschaffeur zegt 'hey I saw you earlier, you didn't carry this much then'. Ik moet lachen, ik blijf een soort small town gevoel hebben bij deze toch wel grote stad. Ruim op tijd aangekomen op het Greyhound station neem ik plaats tussen de, op dat moment nog maar een paar, andere wachtenden.
Ik wacht en het wordt drukker. De bus moet er om 17.05 zijn en rond 17.45 wordt ons verteld dat hij toch wel een flinke vertraging heeft en verwacht wordt rond 18.30. Als de bus er eindelijk is zit ie al behoorlijk vol. Dan is het de kunst om nog een plekje te scoren naast iemand waar je ook echt naast durft te zitten. Ik ga op de eerste de beste acceptabele plek zitten en uiteindelijk kunnen we gaan. De rit duurt zo'n anderhalf uur dus laat ik mijn AirBnB host Jason weten dat ik iets later ben. Geen probleem, mocht hij er niet meer zijn dan ligt er een sleutel onder de deurmat en moet ik doen alsof ik thuis ben.
De busrit zelf verloopt redelijk soepel. Bij aankomst in Denver stoppen we eerst bij Union Station. Er stappen mensen uit en de klep van de bagageruimte gaat open. Ik stap ook uit net op het moment dat voor mijn neus een discussie losbarst tussen de buschauffeur en een passagiers. Hij wil hier uit met zijn bagage maar heeft geen specifiek ticket voor Union Station gekocht en dus moet hij mee naar het Greyhound station en kan hij daar zijn bagage krijgen. De man is het er niet mee eens en vindt het nodig om een scene te trappen. Dit is er duidelijk eentje met een kort lontje, op het greyhound station in Colorado Springs ging hij ook al te keer tegen het personeel! Hoe dan ook stap ik zelf maar terug de bus in want ook ik heb mijn bagage natuurlijk nodig en na deze scene ga ik die nooit krijgen. Dan maar door naar het Greyhound station, da's gelukkig niet zover. Vanaf daar loop ik terug richting stad om de bus te pakken. Helaas rijdt die 's avonds niet zo vaak meer dus geduld, geduld, geduld. Uiteindelijk pak ik de bus en vanaf daar is het nog maar een paar minuten lopen naar het AirBnB-adres.
Zoals beloofd ligt onder de mat een sleutel en ik ga naar binnen. Ik stap binnen in een mooi, modern appartement. De deur naar mijn kamer staat open en er staat een heerlijk bed, mooi opgemaakt. De kamer is smetteloos en dat geldt eigenlijk voor het hele huis. Ik loop nog een rondje, bewonder de fietsen (top road- en mountainbike, zoals het hoort in Colorado en ja als ik wil mag ik ze gebruiken - ik durf ze niet eens aan te raken), kijk even wat er op de boekenplank staat en gaap jaloers naar de supermooie keuken. Na een douche is het nogal snel bedtijd en Jason is pas laat thuis dus slaap ik nu in het huis van iemand die ik nog niet gezien heb.
De volgende ochtend ben ik bijtijds op en ga aan de wandel. Met allerlei plannen in mijn hoofd om locale brouwerijen te bezoeken ga ik op pad. Terwijl ik naar de stad loop merk ik hoe moe ik eigenlijk ben. Uiteindelijk besluit ik het daarom maar te laten bij een beetje rondstruinen. Terwijl ik de stad verken merk ik dat ik toch ook echt leuke stukken begin te ontdekken en de charme van Denver begin te zien. Zelfs deze stad is bezig een plekje in mijn hart te veroveren. Compleet uitgeput kom ik thuis. Jason is er niet en ik plof op bed neer. Ik ben zo weg en volgens mij slaap ik minimaal 1,5uur.
Als ik weer wakker ben, komt Jason thuis. We maken eindelijk kennis, drinken een biertje en hij vraagt wat mijn plannen voor de avond zijn. Als ik zin heb mag ik mee naar spelletjesavond bij zijn vrienden. Daar zeg ik geen nee tegen!
Ik word hartelijk ontvangen door de jongens en Mango, de hond (geen grap). We spelen monopoly deal en ondanks dat ik dat nog nooit gespeeld heb, gaat het me behoorlijk goed af. We eindigen de avond met een spelletje Kolonisten van Catan, wat ik al jaren niet meer gespeeld heb en met een onbekende uitbreiding komt. De spelletjes komen met de nodige gezelligheid. En Mango en ik worden heuse vriendjes. Ik geloof dat we uiteindelijk rond half 2 richting huis gaan. Na die laatste koffie ben ik alleen klaarwakker.....dit wordt een lange nacht.