Manitou Springs en de speeltuin van Colorado Springs (a.k.a. Palmer Park)
11 september 2014 - Colorado Springs, Colorado, Verenigde Staten
Oeps! Ik begon mijn verhaal zo goed, raakte aan de praat en drukte per ongeluk op 'ok' bij de vraag of ik het concept wilde verwijderen. Ik hoop dat ik het nog half zo goed na kan vertellen....
Vandaag stond ik op met een aantal opties in mijn hoofd. De donkere wolken en minimale regendruppels op mijn hoofd in de ochtend, deden me doen besluiten het zekere voor het onzekere te nemen en het fietsen vooruit te schuiven.
Ik besloot dus missie 'Manitou Springs' uit te voeren. Hoewel ik inmiddels aan de Amerikaanse versie van 'openbaar vervoer' begin te wennen, is het nog altijd niet het meest gebruiksvriendelijke. Ze zetten braaf een bordje en soms zelfs een bankje neer om een halte aan te geven, maar welke lijn daar komt en op welke tijden laten ze dan even achterwege. Ik besloot dus te lopen naar 'downtown', goed te doen maar wel een aardige wandeling. Een chai onderweg en dan op naar het busstation.
Ik neem de bus naar Manitou Springs en de rit leidt ons langs 'old colorado city' naad het historische centrum van Manitou Springs. Hoewel gelegen in het verlengde van Colorado Springs is het een dorp apart. Ik stap uit bij wat zo'n beetje de laatste halte van het historische centrum moet zijn. Ik sla een zijstraat in met een bord dat moet leiden naar de 'incline'. De incline is, en dat wist ik voor vertrek, gesloten voor broodnodig onderhoud maar ik wil toch even met eigen ogen zien hoe hoog en steil dat is, even dat gevoek krijgen. Ik loop de straat in die na een paar winkels over gaat in een woonwijk met prachtige huizen. Uniek, Amerikaans maar met de nodige charme.
Ik loop door en passeer ondertussen de borden die leiden naar de Pikes Peak Cog Railway. Uiteindelijk kom ik aan de basecamp van de incline. Ja, het is hoog en ja, het is steil. Maar o wat was dat een prachtige klim geweest! Met pijn in mijn hart loop ik door. Voor nu besluit ik de treinrit naar de top van Pikes Peak te laten voor wat het is en eerst het dorp te verkennen.
Manitou heeft een prachtig historisch centrum. Ik gok dat dit in het weekend een lading toeristen over zich heen krijgt en laten we eerlijk zijn, sommige winkels zijn daar ook duidelijk op gericht. Dat doet echter niet af aan de charme van het goed onderhouden centrum. Ik struin wat rond, zie weer veel winkels met kunst en prullaria, goede coffeebars etc. Voor de lunch beland ik bij 'heart of Jerusalem' een tent waar ik op het eerste oog niet direct bij zou uitkomen maar die de nodige aanbevelingen krijgt. Ik stap binnen en op het menu, een poster en het personeel na, lijkt Jerusalen ver te zoeken. Ik ben namelijk in een klassieke Amerikasnse diner beland met tafels en bankjes die me flashbacks geven naar Grease. De falafel is inderdaad uitmuntend!
Als ik mijn eten op heb is het inmiddels drukker geworden dus na een tijdje loop ik naar de kassa om af te rekenen. Ze biedt niet alleen haar excuses aan dat ze geen tijd meer heeft gehad om bij me langs te lopen, maar geeft me ook gratis baklava en thee mee! Heerlijk.
Ondertussen komt, hoe toevallig, op mijn FB het nieuws voorbij dat Pikes Peak zijn eerste sneeuw gezien heeft vanochtend. Terwijl ik naar de slippers aan mijn voeten en de vier lagen kleding denk die voor 10u vanochtend al nauwelijks genoeg waren om me warm te houden, besluit ik dat Pikes Peak maar moet wachten.
Ik loop nog een laatste rondje door Manitou en wacht op dd bus terug. Op de terugweg stap ik uit in Old Colorado City. Struin daar nog even wat rond, bewonder winkeltjes en street art en pak de bus terug naar het busstation.
Ik heb nog wel wag tijd en wil nog wel wat natuur meepikken. Ik besluit Palmer Park te gaan bekijken. Na wat puzzelen met bussen en vervolgens veel te laat uistappen omdat de haltes niet worden omgeroepen....levert me een flinke wandeling op voor ik er uberhaupt ben.
Maar als je er dan bent .....is het een grote speeltuin! Trails die van beginner tot gevorder op de mountainbike gedaan kunnen worden maar ook prima werken als hiking trails. En zo gebruik ik ze nu....met het klimmen en afdalen over de smalle paden voel ik md echt net een kind op een speeltoestel!
Maar het is al laat op de middag en verdwalen in dit soort gebieden (of waar dan ook) is een kunst die ik zeer goed beheers, dus ik besluit te zoeken naar de daadwerkelijke geasfalteerde weg door het park. Deze sluit mooi aan op de weg die naar het huis leidt.
Het is nog een lange wandeling maar als ik om half 7 thuis kom is er nog niemand. Ik besluit nog even naar de slijter te lopen om de biertjes aan te vullen. De jongens zijn super gastvrij en ik mag alles qua eten en drinken pakken wat ik wil, maar dat vul ik dan toch graag weer aan.
Ik plof zelf neer met een biertje, een boek en mijn eerste concept van deze blog ;-) Na verloop van tijd komt er een vreemdeling binnen: Dan. Ik had al begrepen dat ook hij lange dagen maakt en een flinke reistijd van werk naar huis heeft. Hij moet ook snel weer weg maar we maken even kennis, praten over onderwijs en familie in Nederland. Vervolgens komt Nick.thuis, degene die me gisteren heeft opgevangen en de 'puppy' van het stel. Hij heeft zijn buddy Jeff bij, die na enige aarzeling ook maar aanschuift en het wordt reuze gezellig. Al snel realiseer ik me dat religie is wat deze jongens bindt (ook de huisgenoten). Aan de ene kant blijft het me soms verbazen, misschien is het toeval dat ik hier nu weer mee in aanraking kom maar het lijkt hoe dan ook een grotere issue te blijven ook anno 2014. Aan de andere kant boeit het me niet, het zijn superlieve jongens. Wel intrigeert het me en wil ik eigenlijk meer weten.....hopelijk krijg ik morgen de kans nog.
Tot slot komt Joshua thuis, degene die op AirBnB post en tot nu toe mijn contactpersoon geweest is. Eindelijk zie ik hem in levende lijve. Hij komt laat thuis vertelt in een minuut wat voor geweldigs er op zijn werk gebeurd is en springt vervolgens gelijk op om het beloofde avondmaal voor me te regelen! Het is en blijft Amerika dus vers is het niet maar wel naar wens gemaakt met toevoegingen op maat. Mooi om te zien hoe hij alles in zijn werk stelt om de gast tevreden te stellen!
Ik weet niet hoeveel ik nog van de jongens te zien krijg, er blijft nog altijd een mysterieuze huisgenoot die ik nog niet ontmoet heb....Luke. Maar Nick heeft de champagne al koud gelegd voor mij laastste avond, dus het wordt vast gezellig!
Vandaag stond ik op met een aantal opties in mijn hoofd. De donkere wolken en minimale regendruppels op mijn hoofd in de ochtend, deden me doen besluiten het zekere voor het onzekere te nemen en het fietsen vooruit te schuiven.
Ik besloot dus missie 'Manitou Springs' uit te voeren. Hoewel ik inmiddels aan de Amerikaanse versie van 'openbaar vervoer' begin te wennen, is het nog altijd niet het meest gebruiksvriendelijke. Ze zetten braaf een bordje en soms zelfs een bankje neer om een halte aan te geven, maar welke lijn daar komt en op welke tijden laten ze dan even achterwege. Ik besloot dus te lopen naar 'downtown', goed te doen maar wel een aardige wandeling. Een chai onderweg en dan op naar het busstation.
Ik neem de bus naar Manitou Springs en de rit leidt ons langs 'old colorado city' naad het historische centrum van Manitou Springs. Hoewel gelegen in het verlengde van Colorado Springs is het een dorp apart. Ik stap uit bij wat zo'n beetje de laatste halte van het historische centrum moet zijn. Ik sla een zijstraat in met een bord dat moet leiden naar de 'incline'. De incline is, en dat wist ik voor vertrek, gesloten voor broodnodig onderhoud maar ik wil toch even met eigen ogen zien hoe hoog en steil dat is, even dat gevoek krijgen. Ik loop de straat in die na een paar winkels over gaat in een woonwijk met prachtige huizen. Uniek, Amerikaans maar met de nodige charme.
Ik loop door en passeer ondertussen de borden die leiden naar de Pikes Peak Cog Railway. Uiteindelijk kom ik aan de basecamp van de incline. Ja, het is hoog en ja, het is steil. Maar o wat was dat een prachtige klim geweest! Met pijn in mijn hart loop ik door. Voor nu besluit ik de treinrit naar de top van Pikes Peak te laten voor wat het is en eerst het dorp te verkennen.
Manitou heeft een prachtig historisch centrum. Ik gok dat dit in het weekend een lading toeristen over zich heen krijgt en laten we eerlijk zijn, sommige winkels zijn daar ook duidelijk op gericht. Dat doet echter niet af aan de charme van het goed onderhouden centrum. Ik struin wat rond, zie weer veel winkels met kunst en prullaria, goede coffeebars etc. Voor de lunch beland ik bij 'heart of Jerusalem' een tent waar ik op het eerste oog niet direct bij zou uitkomen maar die de nodige aanbevelingen krijgt. Ik stap binnen en op het menu, een poster en het personeel na, lijkt Jerusalen ver te zoeken. Ik ben namelijk in een klassieke Amerikasnse diner beland met tafels en bankjes die me flashbacks geven naar Grease. De falafel is inderdaad uitmuntend!
Als ik mijn eten op heb is het inmiddels drukker geworden dus na een tijdje loop ik naar de kassa om af te rekenen. Ze biedt niet alleen haar excuses aan dat ze geen tijd meer heeft gehad om bij me langs te lopen, maar geeft me ook gratis baklava en thee mee! Heerlijk.
Ondertussen komt, hoe toevallig, op mijn FB het nieuws voorbij dat Pikes Peak zijn eerste sneeuw gezien heeft vanochtend. Terwijl ik naar de slippers aan mijn voeten en de vier lagen kleding denk die voor 10u vanochtend al nauwelijks genoeg waren om me warm te houden, besluit ik dat Pikes Peak maar moet wachten.
Ik loop nog een laatste rondje door Manitou en wacht op dd bus terug. Op de terugweg stap ik uit in Old Colorado City. Struin daar nog even wat rond, bewonder winkeltjes en street art en pak de bus terug naar het busstation.
Ik heb nog wel wag tijd en wil nog wel wat natuur meepikken. Ik besluit Palmer Park te gaan bekijken. Na wat puzzelen met bussen en vervolgens veel te laat uistappen omdat de haltes niet worden omgeroepen....levert me een flinke wandeling op voor ik er uberhaupt ben.
Maar als je er dan bent .....is het een grote speeltuin! Trails die van beginner tot gevorder op de mountainbike gedaan kunnen worden maar ook prima werken als hiking trails. En zo gebruik ik ze nu....met het klimmen en afdalen over de smalle paden voel ik md echt net een kind op een speeltoestel!
Maar het is al laat op de middag en verdwalen in dit soort gebieden (of waar dan ook) is een kunst die ik zeer goed beheers, dus ik besluit te zoeken naar de daadwerkelijke geasfalteerde weg door het park. Deze sluit mooi aan op de weg die naar het huis leidt.
Het is nog een lange wandeling maar als ik om half 7 thuis kom is er nog niemand. Ik besluit nog even naar de slijter te lopen om de biertjes aan te vullen. De jongens zijn super gastvrij en ik mag alles qua eten en drinken pakken wat ik wil, maar dat vul ik dan toch graag weer aan.
Ik plof zelf neer met een biertje, een boek en mijn eerste concept van deze blog ;-) Na verloop van tijd komt er een vreemdeling binnen: Dan. Ik had al begrepen dat ook hij lange dagen maakt en een flinke reistijd van werk naar huis heeft. Hij moet ook snel weer weg maar we maken even kennis, praten over onderwijs en familie in Nederland. Vervolgens komt Nick.thuis, degene die me gisteren heeft opgevangen en de 'puppy' van het stel. Hij heeft zijn buddy Jeff bij, die na enige aarzeling ook maar aanschuift en het wordt reuze gezellig. Al snel realiseer ik me dat religie is wat deze jongens bindt (ook de huisgenoten). Aan de ene kant blijft het me soms verbazen, misschien is het toeval dat ik hier nu weer mee in aanraking kom maar het lijkt hoe dan ook een grotere issue te blijven ook anno 2014. Aan de andere kant boeit het me niet, het zijn superlieve jongens. Wel intrigeert het me en wil ik eigenlijk meer weten.....hopelijk krijg ik morgen de kans nog.
Tot slot komt Joshua thuis, degene die op AirBnB post en tot nu toe mijn contactpersoon geweest is. Eindelijk zie ik hem in levende lijve. Hij komt laat thuis vertelt in een minuut wat voor geweldigs er op zijn werk gebeurd is en springt vervolgens gelijk op om het beloofde avondmaal voor me te regelen! Het is en blijft Amerika dus vers is het niet maar wel naar wens gemaakt met toevoegingen op maat. Mooi om te zien hoe hij alles in zijn werk stelt om de gast tevreden te stellen!
Ik weet niet hoeveel ik nog van de jongens te zien krijg, er blijft nog altijd een mysterieuze huisgenoot die ik nog niet ontmoet heb....Luke. Maar Nick heeft de champagne al koud gelegd voor mij laastste avond, dus het wordt vast gezellig!