Van 'huwelijksaanzoek' tot smoezelige types....de reis naar Colorado Springs
9 september 2014 - Colorado Springs, Colorado, Verenigde Staten
Keuzestress....zelfs op reis kun je er last van hebben. Wat een luxe probleem he? Vanochtend had ik zo'n momentje. Ik had de beslissing gisterenavond al uitgesteld omdat ik uitgeteld was. Maar vanochtend moest ik er toch aan geloven. Wat ga ik doen? Pak ik de bus naar Aspen, blijf daar nog een nachtje en reis dan af naar Colorado Springs? Ga ik nu de terugreis maken met Colorado Springs als doel? Of ga ik (en voor vandaag ben ik dan eigenlijk al te laat) terug naar Glenwood, kijk of er een mogelijkheid is ergens mijn bagage achter te laten, mijn dagrugzak te pakken, een goede wielren- of mountainbike te huren en de hele Rio Grande trail uit te fietsen van Glenwood tot Aspen. Hoe verleidelijk dat laatste ook klinkt, ik realiseer me dat ik eigenlijk wel erg laat ben om dat vandaag nog te doen. Dat zou betekenen morgen vertrekken en de volgende dag terug. Dan kan ik ook pas donderdag de terugreis naar Denver maken, wat me alleen vrijdag, zaterdag en zondag geeft voor zowel Colorado Springs als uitstapjes naar Rocky Mountain National Park vanuit Denver. Moeilijk, maar uiteindelijk besluit ik toch vandaag de terugreis te maken. Vandaag staat dus weer in het teken van de treinreis!
De trein moet rond 18.30 aankomen en de laatste bus naar Colorado Springs vertrekt om 19.15. Lijkt ruim maar gezien mijn eerdere ervaringen besluit ik het er niet op te gokken. Op de valreep regel ik nog een AirBnB adresje in Denver en haast ik me naar het station.
De terugreis is aanzienlijk drukker en de aangewezen zitplek blijkt al lang en breed bezet door mensen die er al een rit op hebben zitten. Ik kies mijn eigen plek en raak al snel aan de praat met de man aan de andere kant van het gangpad. We vergelijken treinervaringen in de VS en Europa. Als de trein gaat rijden wordt er omgeroepen dat het lunchtijd is en ik besluit het er deze keer op te wagen.
Onderweg naar de 'dining area' loop ik verkeerd en knal ik bijna tegen een jongeman op die me aanziet voor (ex)miliair. Ok, ik heb mijn tropenschoenen aan en een legergroene broek maar daar is ook alles mee gezegd. Ik moet er wel om lachen. Hij kent de weg en loopt voor me uit naar de dininghall.
Zoals overal hier wordt je een plek toegewezen en ik schuif in een dan nog leeg vier persoons zitje. Als komt mijn eerste tafelgenoot binnen. Een oude, halfblinde man die meteen de toon zet met zij grap 'are you gonna sit me with a pretty girl?'. Binnen een minuut schuiven nog twee mannen aan. De oude man vraagt ondertussen of ik met hem wil trouwen. Ik zeg 'Euhm....not today'. De andere twee mannen lachen mee en degene schuin tegenover me raakt in gesprek met de oude man.
De man naast me is weinig spraakzaam en als de serveerster tegen hem zegt dat hij best wat op mag schuiven, dat ik heus niet bijt is dat weer een voorzet voor de oude man om ook daar weer een grap over te maken. Het voelt met de minuut ongemakkelijker en om het toch een beetje leuk te maken probeer ik een gesprek aan te knopen met de man naast me. Helaas is zijn Engels zo slecht dat ik een inhoudelijk gesprek er niet echt in zit. Sterker nog; de meest simpele vragen zijn al een uitdaging. De oude man tegenover blijft tussendoor pogingen doen om grappig te zijn maar ik kan niet wachten tot de lunch voorbij is. De man schuin tegenover me lijkt me overigens een prima kerel, maar een gesprek daarmee wordt steeds verstoort door de oude man. Het leven van een reiziger gaat niet altijd over rozen.
Als de lunch voorbij is kan ik niet snel genoeg terug naar mijn plek! De rest van de reis verloopt rustig. Als ik 's avonds in Denver aankom moet ik nog naar mijn AirBnB adres zien te komen. De free 16th st Mall shuttle brengt me tot Civic center. Vanaf daar weet ik dat het nog een lange weg is maar besluit ik toch te lopen. Heb weinig zin daar lang rond te hangen terwijl ik uitzoek waar ik naar toe moet. Dit is duidelijk niet de fraaiste buurt. Onderweg naar het adres kom ik langs nog meer twijfelachtige stukken tot het verandert in een best fraaie wijk. Ik mag mezelf weer binnen laten en vind de weg maar boven. Het is een oud huis met bijbehorende charme! Heerlijk. Cynthia komt een uurtje later thuis en we maken even kennis.
Vanochtend alweer vroeg uit de veren en op naar Colorado Springs. Opmerkelijk genoeg gaan er een aantal bussen vroeg in de ochtend en 's avonds maar daartussen niks en dit is de enige manier om daar te komen (behalve vliegen misschien). De terugreis naar het busstation in de vroege ochtend is al niet veel beter, terwijl ik van de ene halte naar de halte van de shuttlebus loop passeer ik een jonge meid die, kijkend in haar ogen, overduidelijk net haar ontbijtportie ingespoten heeft. De minder fraaie kanten van de stad zeg maar.
Ik loop door en ben nog op tijd op het busstation voor de greyhound naar Colorado Springs. Waar ik al meerdere malen voor gewaarschuwd was blijkt realiteit: met de Greyhound reizen is niet voor 'de gemiddelde mens' dit zijn de mensen die om overduidelijke redenen niet in staat zijn om een auto te besturen. 'O my god, waar ben ik tussen beland'. Ik heb het gevoel dat ik vrijwel de enige ben die volledige helderheid van geest heeft hier. Pffff....hopelijk blijft het rustig in de bus. Het woord ontoerekeningsvatbaar ligt nogal voor de hand. Ik doe mijn oordopjes in, zet een muziekje op en het blijkt een rustige rit.
In Colorado Springs kom ik al op net zo'n creepy plek aan. Op de een of andere manier zijn stations hier een vergaarbak van opmerkelijke types. Ik loop twee straten verder en kom aan een van de hoofdstraten uit met bars en restaurants. Hier ziet het er een stuk beter uit maar ik blijf vinden dat er vrij veel smoezelige types rondhangen. En het is duidelijk dat ik 'small town America' heb verlaten voor de grote stad. Ongekende vriendelijkheid en interesse afgewisseld met sceptische blikken op de 'outsider in our town' worden weer ingeruild voor nageroepen worden en dubieuze opmerkingen.
Maar dat neemt niet weg dat ik toch nog een interessant gesprek voer met een vreemdeling op een bankje. Een oudere man die me zoveel mogelijk levenswijsheid mee wil geven en me uithoort over hoe ik in het leven sta. Duidelijk tegen zijn eigen verwachting in is ie toch wel onder de indruk van mijn antwoorden. Nadat ik zijn complimenten met enooorme tegenzin incaseer, komt mijn bus eraan en laat ik hem achter.
De bus brengt me me iets verder naar het noorden, naar de plek waar ik de komende dagen verblijf. Wederom een AirBnB adresje want laten we eerlijk zijn, Amerikanen snappen hostels niet. Ik heb gekozen voor een optie met een grote kans op gezelligheid: een huis met vier jonge, hard werkende mannen al geprezen om hun gastvrijheid en de eerste tekenen zijn goed! Ik mag hier doen alsof ik thuis ben en ondanks de drukke werkschema's is me morgen al een home cooked dinner beloofd! Volgens mij komt het hier wel goed...
De trein moet rond 18.30 aankomen en de laatste bus naar Colorado Springs vertrekt om 19.15. Lijkt ruim maar gezien mijn eerdere ervaringen besluit ik het er niet op te gokken. Op de valreep regel ik nog een AirBnB adresje in Denver en haast ik me naar het station.
De terugreis is aanzienlijk drukker en de aangewezen zitplek blijkt al lang en breed bezet door mensen die er al een rit op hebben zitten. Ik kies mijn eigen plek en raak al snel aan de praat met de man aan de andere kant van het gangpad. We vergelijken treinervaringen in de VS en Europa. Als de trein gaat rijden wordt er omgeroepen dat het lunchtijd is en ik besluit het er deze keer op te wagen.
Onderweg naar de 'dining area' loop ik verkeerd en knal ik bijna tegen een jongeman op die me aanziet voor (ex)miliair. Ok, ik heb mijn tropenschoenen aan en een legergroene broek maar daar is ook alles mee gezegd. Ik moet er wel om lachen. Hij kent de weg en loopt voor me uit naar de dininghall.
Zoals overal hier wordt je een plek toegewezen en ik schuif in een dan nog leeg vier persoons zitje. Als komt mijn eerste tafelgenoot binnen. Een oude, halfblinde man die meteen de toon zet met zij grap 'are you gonna sit me with a pretty girl?'. Binnen een minuut schuiven nog twee mannen aan. De oude man vraagt ondertussen of ik met hem wil trouwen. Ik zeg 'Euhm....not today'. De andere twee mannen lachen mee en degene schuin tegenover me raakt in gesprek met de oude man.
De man naast me is weinig spraakzaam en als de serveerster tegen hem zegt dat hij best wat op mag schuiven, dat ik heus niet bijt is dat weer een voorzet voor de oude man om ook daar weer een grap over te maken. Het voelt met de minuut ongemakkelijker en om het toch een beetje leuk te maken probeer ik een gesprek aan te knopen met de man naast me. Helaas is zijn Engels zo slecht dat ik een inhoudelijk gesprek er niet echt in zit. Sterker nog; de meest simpele vragen zijn al een uitdaging. De oude man tegenover blijft tussendoor pogingen doen om grappig te zijn maar ik kan niet wachten tot de lunch voorbij is. De man schuin tegenover me lijkt me overigens een prima kerel, maar een gesprek daarmee wordt steeds verstoort door de oude man. Het leven van een reiziger gaat niet altijd over rozen.
Als de lunch voorbij is kan ik niet snel genoeg terug naar mijn plek! De rest van de reis verloopt rustig. Als ik 's avonds in Denver aankom moet ik nog naar mijn AirBnB adres zien te komen. De free 16th st Mall shuttle brengt me tot Civic center. Vanaf daar weet ik dat het nog een lange weg is maar besluit ik toch te lopen. Heb weinig zin daar lang rond te hangen terwijl ik uitzoek waar ik naar toe moet. Dit is duidelijk niet de fraaiste buurt. Onderweg naar het adres kom ik langs nog meer twijfelachtige stukken tot het verandert in een best fraaie wijk. Ik mag mezelf weer binnen laten en vind de weg maar boven. Het is een oud huis met bijbehorende charme! Heerlijk. Cynthia komt een uurtje later thuis en we maken even kennis.
Vanochtend alweer vroeg uit de veren en op naar Colorado Springs. Opmerkelijk genoeg gaan er een aantal bussen vroeg in de ochtend en 's avonds maar daartussen niks en dit is de enige manier om daar te komen (behalve vliegen misschien). De terugreis naar het busstation in de vroege ochtend is al niet veel beter, terwijl ik van de ene halte naar de halte van de shuttlebus loop passeer ik een jonge meid die, kijkend in haar ogen, overduidelijk net haar ontbijtportie ingespoten heeft. De minder fraaie kanten van de stad zeg maar.
Ik loop door en ben nog op tijd op het busstation voor de greyhound naar Colorado Springs. Waar ik al meerdere malen voor gewaarschuwd was blijkt realiteit: met de Greyhound reizen is niet voor 'de gemiddelde mens' dit zijn de mensen die om overduidelijke redenen niet in staat zijn om een auto te besturen. 'O my god, waar ben ik tussen beland'. Ik heb het gevoel dat ik vrijwel de enige ben die volledige helderheid van geest heeft hier. Pffff....hopelijk blijft het rustig in de bus. Het woord ontoerekeningsvatbaar ligt nogal voor de hand. Ik doe mijn oordopjes in, zet een muziekje op en het blijkt een rustige rit.
In Colorado Springs kom ik al op net zo'n creepy plek aan. Op de een of andere manier zijn stations hier een vergaarbak van opmerkelijke types. Ik loop twee straten verder en kom aan een van de hoofdstraten uit met bars en restaurants. Hier ziet het er een stuk beter uit maar ik blijf vinden dat er vrij veel smoezelige types rondhangen. En het is duidelijk dat ik 'small town America' heb verlaten voor de grote stad. Ongekende vriendelijkheid en interesse afgewisseld met sceptische blikken op de 'outsider in our town' worden weer ingeruild voor nageroepen worden en dubieuze opmerkingen.
Maar dat neemt niet weg dat ik toch nog een interessant gesprek voer met een vreemdeling op een bankje. Een oudere man die me zoveel mogelijk levenswijsheid mee wil geven en me uithoort over hoe ik in het leven sta. Duidelijk tegen zijn eigen verwachting in is ie toch wel onder de indruk van mijn antwoorden. Nadat ik zijn complimenten met enooorme tegenzin incaseer, komt mijn bus eraan en laat ik hem achter.
De bus brengt me me iets verder naar het noorden, naar de plek waar ik de komende dagen verblijf. Wederom een AirBnB adresje want laten we eerlijk zijn, Amerikanen snappen hostels niet. Ik heb gekozen voor een optie met een grote kans op gezelligheid: een huis met vier jonge, hard werkende mannen al geprezen om hun gastvrijheid en de eerste tekenen zijn goed! Ik mag hier doen alsof ik thuis ben en ondanks de drukke werkschema's is me morgen al een home cooked dinner beloofd! Volgens mij komt het hier wel goed...