Be bear aware.....
20 september 2014 - Yosemite National Park, California, Verenigde Staten
Altijd maak ik weer dezelfde denkfout: als ik de hele dag alleen onderweg ben van bestemming A naar bestemming B, heb ik vast aan het einde niet zoveel te schrijven. Alsof ik het op de een of andere manier nog altijd niet lijkt te willen te snappen. Niets is namelijk minder waar. De mensen die je pad kruisen zorgen voor de best mogelijke verhalen.
Zo ook tijdens de reis van San Francisco naar Yosemite. De reis begint met het autoritje van het appartement naar de Ferry Building. We nemen Teddy mee in de auto. Hij speelt wat met een bal, laat hem keer op keer onder de stoel rollen, ik pik hem iedere keer op tot hij zover ligt dat ik er niet meer bij kan en Teddy zelf ook niet. En dan is een hond net een klein kind. Hoe ik zijn aandacht ook afleidt met wat er buiten gebeurt (Clarence opent het raam en Teddy en ik laten de wind door ons haar wapperen), hij komt steeds weer terug bij de bal wat zorgt dat ie iedere keer weer probeert onder de stoel te kruipen en luidkeels blijft jammeren.
Als we aankomen nemen we afscheid van Clarence. We wachten op de bus die ons in nog geen 20 minuten naar Emeryville brengt. Daar stappen we over op de trein naar Merced. De treinreis duurt een kleine drie uur. Als we instappen is het super rustig en we genieten van het uitzicht. Al snel schuift er schuin tegenover ons een vrouw aan waar we ons al snel aan ergeren. In eerste instantie lijkt ze alleen graag de regels te volgen en anderen daarop te wijzen maar al snel blijkt ze dan voor zichzelf soms andere regels te hanteren. Ze wijst mensen op het feit dat ze hun muziek niet hard mogen draaien maar iets van een koptelefoon moeten gebruiken en waar ze hun bagage wel of niet mogen stallen om vervolgens wel zelf belachelijk hard te gaan bellen! Als er meer mensen instappen betrekt haar gezicht. Iemand ruikt naar rook (hoe ik ook mijn best doe, ik ruik het in de verste verte niet terwijl ik toch echt geen fan ben van de geur) zegt ze en ze begint op beschuldigende toon rond te vragen. Vervolgens blijft ze een uur lang onsmakelijke rochelgeluiden maken omdat ze zo ontzettend veel last heeft van de rook.
Inmiddels is er ook een zwarte vrouw ingestapt die, zoals ze zelf luidkeels blijft verkondigen gedurende de reis, echt clean is. Om vervolgens te vragen wie er wat illegaals en 'mind altering' bij zich heeft. Ze vraagt zich toch echt af of de conducteur zojuist haar zitplaats gelabeld heeft met de B van 'black'. Iemand heeft het geduld haar erop te wijzen dat alle plaatsen gelabeld worden naar bestemming en dat de B dus zomaar voor Bakersfield zou kunnen staan. In ieder geval vormen deze twee bijzondere dames een goude combi. Terwijl onze rochelaar blijft klagen over Amerika (want in Australie wordt toch echt niet zoveel gerookt etc) is onze 'cleane' dame duidelijk onder invloed en in ontkenning.
Als we kunnen ontsnappen uit de trein doen beide dames dat ook en later blijkt dat de Australische dame ons nog even zal verblijden met haar gezelschap. Intussen heeft ze een poging gedaan twee Chinese maaltijden te bestellen die aan haar eisen voldoen. Op het moment dat ze ze openmaakt vermoedt ze toch dat er iets in zit waar ze niet tegenkan. Ze besluit dit luidkeels aan de trein uit te leggen met de vraag of iemand interesse heeft in een van de maaltijden. Wel wil ze de volle prijs voor de, volgens mij inmiddels afgekoelde maaltijden die ze anders weg zou gooien. Op dat moment denk ik: jij bent zo duidelijk geen Amerikaan! Als me iets, tegen alle verwachtingen in, is opgevallen aan Amerikanen is hoe gul, vriendelijk en behulpzaam ze zijn. Ze delen van alles en peinzen er niet over daar ook maar een cent voor te vragen. Wat een mooi contrast weer! Na flink aandringen verkoopt ze beide en na verloop van tijd houdt ze ook eindelijk haar mond.
De busrit duurt zo'n 2,5 uur waarvan we het grootste deel in licht rijden. Wat een ongelofelijk mooi landschap, weer totaal anders dan ik tot nu toe gezien heb. Op een bepaald punt hebben we ook een prachtige zonsondergang die zich aan het kleurenpalet toevoegd en is het plaatje compleet. De bus rijdt te hard om het beeld fatsoenlijk vast te leggen en in alle eerlijkheid denk ik niet dat een foto deze schoonheid kan vangen.
Tegen de tijd dat we aankomen in Curry Village, onze verblijfplaats in Yosemite National Park, is het donker. We checken in, tekenen voor het feit dat we ons 'bear aware' zullen gedragen en gaan met een zaklamp in de aanslag op zoek naar onze tent-cabin. Bij Anita komen direct alle camping herinneringen bovendrijven zodra de broodnodige regen losbarst. Als we bij de hut zijn verzamelen we eerst alles wat op eten, drinken of toiletartikelen lijkt en stoppen het in de bearbox.
We eten nog wat en duiken ons bed in. Nog nietsvermoedend over wat ons te wachten staat bij daglicht......
Zo ook tijdens de reis van San Francisco naar Yosemite. De reis begint met het autoritje van het appartement naar de Ferry Building. We nemen Teddy mee in de auto. Hij speelt wat met een bal, laat hem keer op keer onder de stoel rollen, ik pik hem iedere keer op tot hij zover ligt dat ik er niet meer bij kan en Teddy zelf ook niet. En dan is een hond net een klein kind. Hoe ik zijn aandacht ook afleidt met wat er buiten gebeurt (Clarence opent het raam en Teddy en ik laten de wind door ons haar wapperen), hij komt steeds weer terug bij de bal wat zorgt dat ie iedere keer weer probeert onder de stoel te kruipen en luidkeels blijft jammeren.
Als we aankomen nemen we afscheid van Clarence. We wachten op de bus die ons in nog geen 20 minuten naar Emeryville brengt. Daar stappen we over op de trein naar Merced. De treinreis duurt een kleine drie uur. Als we instappen is het super rustig en we genieten van het uitzicht. Al snel schuift er schuin tegenover ons een vrouw aan waar we ons al snel aan ergeren. In eerste instantie lijkt ze alleen graag de regels te volgen en anderen daarop te wijzen maar al snel blijkt ze dan voor zichzelf soms andere regels te hanteren. Ze wijst mensen op het feit dat ze hun muziek niet hard mogen draaien maar iets van een koptelefoon moeten gebruiken en waar ze hun bagage wel of niet mogen stallen om vervolgens wel zelf belachelijk hard te gaan bellen! Als er meer mensen instappen betrekt haar gezicht. Iemand ruikt naar rook (hoe ik ook mijn best doe, ik ruik het in de verste verte niet terwijl ik toch echt geen fan ben van de geur) zegt ze en ze begint op beschuldigende toon rond te vragen. Vervolgens blijft ze een uur lang onsmakelijke rochelgeluiden maken omdat ze zo ontzettend veel last heeft van de rook.
Inmiddels is er ook een zwarte vrouw ingestapt die, zoals ze zelf luidkeels blijft verkondigen gedurende de reis, echt clean is. Om vervolgens te vragen wie er wat illegaals en 'mind altering' bij zich heeft. Ze vraagt zich toch echt af of de conducteur zojuist haar zitplaats gelabeld heeft met de B van 'black'. Iemand heeft het geduld haar erop te wijzen dat alle plaatsen gelabeld worden naar bestemming en dat de B dus zomaar voor Bakersfield zou kunnen staan. In ieder geval vormen deze twee bijzondere dames een goude combi. Terwijl onze rochelaar blijft klagen over Amerika (want in Australie wordt toch echt niet zoveel gerookt etc) is onze 'cleane' dame duidelijk onder invloed en in ontkenning.
Als we kunnen ontsnappen uit de trein doen beide dames dat ook en later blijkt dat de Australische dame ons nog even zal verblijden met haar gezelschap. Intussen heeft ze een poging gedaan twee Chinese maaltijden te bestellen die aan haar eisen voldoen. Op het moment dat ze ze openmaakt vermoedt ze toch dat er iets in zit waar ze niet tegenkan. Ze besluit dit luidkeels aan de trein uit te leggen met de vraag of iemand interesse heeft in een van de maaltijden. Wel wil ze de volle prijs voor de, volgens mij inmiddels afgekoelde maaltijden die ze anders weg zou gooien. Op dat moment denk ik: jij bent zo duidelijk geen Amerikaan! Als me iets, tegen alle verwachtingen in, is opgevallen aan Amerikanen is hoe gul, vriendelijk en behulpzaam ze zijn. Ze delen van alles en peinzen er niet over daar ook maar een cent voor te vragen. Wat een mooi contrast weer! Na flink aandringen verkoopt ze beide en na verloop van tijd houdt ze ook eindelijk haar mond.
De busrit duurt zo'n 2,5 uur waarvan we het grootste deel in licht rijden. Wat een ongelofelijk mooi landschap, weer totaal anders dan ik tot nu toe gezien heb. Op een bepaald punt hebben we ook een prachtige zonsondergang die zich aan het kleurenpalet toevoegd en is het plaatje compleet. De bus rijdt te hard om het beeld fatsoenlijk vast te leggen en in alle eerlijkheid denk ik niet dat een foto deze schoonheid kan vangen.
Tegen de tijd dat we aankomen in Curry Village, onze verblijfplaats in Yosemite National Park, is het donker. We checken in, tekenen voor het feit dat we ons 'bear aware' zullen gedragen en gaan met een zaklamp in de aanslag op zoek naar onze tent-cabin. Bij Anita komen direct alle camping herinneringen bovendrijven zodra de broodnodige regen losbarst. Als we bij de hut zijn verzamelen we eerst alles wat op eten, drinken of toiletartikelen lijkt en stoppen het in de bearbox.
We eten nog wat en duiken ons bed in. Nog nietsvermoedend over wat ons te wachten staat bij daglicht......