Van Amsterdam naar Bukit Lawang

Na een rustige opstart thuis, vliegt de tijd toch wel erg snel voorbij en haasten Anita en ik ons afzonderlijk naar Schiphol.

We checken in en volgens schema vertrekken we om 18u richting Doha. Onze eerste vlucht met Qatar Airways en nog voor het instructiefilmpje gestart is, ben ik alweer weggedoezeld. En dat terwijl het misschien wel het origineelste filmpje is tot nu toe, met FC Barcelona in de hoofdrol.

Op Doha stappen we na nog een security check over op onze tweede vlucht naar Jakarta. We maken ons op voor een lange vlucht. Terwijl ik het merendeel van de tijd slaap als een roosje, verloopt het bij Anita iets minder voorspoedig. Tegen het eind van de vlucht kijk ik naar beneden en zie dat mijn voeten gezwollen zijn en als een soort rollade in mijn sandaaltjes zitten. Fraai gezicht.

Aangekomen op Jakarta wordt het pas echt spannend. Onze aansluitende vlucht gaat twee uur later, een krappe missie. Maar we beginnen vol goede moed. We gaan als een speer naar de douane om te voorkomen dat we daar al in een verkeerde rij belanden. We zijn direct aan de beurt en binnen een minuut ook beide een stempeltje rijker. Het wachten op de bagage duurt wel wat langer en langzaamaan worden we een tikkie van ongeduldig. Maar ook die verschijnt uiteindelijk op tijd. We denken door te stormen naar de arrivals gate maar ook hier doen ze nog een controle van de bagage. Gelukkig gaat dat snel en we sprinten naar de exit. We pakken een liftje naar de departure gate maar na twee of drie keer vragen blijken we nog niet goed te zitten. Om onze terminal te bereiken moeten we namelijk nog met een free shuttlebus. We krijgen het benauwd....letterlijk en figuurlijk want zodra we buiten stappen "pats, boem, hallo warmte". We wachten op een shuttlebus en dat duurt lang. De eerste rijdt vrolijk aan ons voorbij: volle bak. En het wordt niet beter. De moed zakt ons in de schoenen. Dit gaan we niet meer redden... Opgeven is echter is geen optie. Ik besluit te pinnen en een betaalde bus te tackelen. Die brengt ons snel naar de andere terminal. Daar lopen we natuurlijk nog eerst de verkeerde kant op maar als snel komen we bij de departures. Inmiddels staat de klok op 17.00u en de vlucht vertrekt om 17.25.....

Bezweet en met smekende ogen rennen we naar de balie. Terwijl we onze backpacks in hun 'vliegzak' doen wordt wat overlegd maar we mogen geen bagage meer inchecken. De allerliefste man achter de balie heeft gelukkig nog wel een ander plan. Hij maant ons onze bagage te pakken en zet het op het lopen.

Met een fors tempo snellen we voor zover mogelijk met mijn dikke pootjes en onze nu onhandig te dragen rugzakken (door de vliegzakken) achter hem aan naar de gate. Waar hij handgeschreven bagagetags fabriceert. Na een mooie eindsprint leveren we onze bagage eigenhandig bij het vliegtuig af. Met duizend maal dank, zweet dat van ons voorhoofd en over onze rug druipt en een dikke grijs rennen we het vliegtuig in. We hebben het wonder boven wonder gehaald!

Ons laatste vluchtje is de kortste en meest turbulente. Binnen twee uurtjes zijn we in Medan. Bij de arrivals zie ik mijn naam al snel op een bordje staan en al snel zitten we daarna in de auto op weg naar Bukit Lawang. Tijdens een korte stop eet en drink ik nog wat maar verder rijden we vlot door. In de stad is het druk en er lijkt geen einde aan te komen. Daarna wordt de weg vooral hobbelig en kronkelig wat de misselijkheid van Anita niet ten goede komt. Onderweg passeren we nog een Indonesische bruiloft en uiteindelijk komen we half 1 aan.

We stappen uit, onze bagage wordt opgepakt en de jongens stappen op de scooter. Ik denk bij mezelf ' is dit niet een beetje overdreven' maar snel genoeg snap ik waarom. Het is nog een wandelingetje over smalle paadjes tot we uiteindelijk bij onze kamer zijn.

We maken even kort kennis met onze kamergenoot, nemen een broodnodige douche en duiken er snel in. De reis is lang genoeg geweest en de nacht zal kort zijn......