Te land, ter zee en in de lucht....
29 mei 2015 - Langkawi Island, Maleisië
De tijd vliegt hier voorbij...de nacht met de Russische werd laat en ondanks dat ik maar twee drankjes heb gehad voel ik me beroerd. De volgende dag gelukkig weer fris en fruitig en ga ik naar Langkawi. Na een hostelontbijt loop ik nog een rondje door de buurt, pak nog een koffie, haal een fles water en begeef me naar de ferry. Onderweg probeer ik ook nog even te pinnen maar dat blijkt nog een uitdaging, na een bank of drie heb ik succes maar echt van harte ging het niet.
De ferry geeft me flashbacks naar San Francisco alleen gaat deze een stuk minder subtiel. Na een paar minuten op het water begin in me zorgen te maken. Als we zo doorgaan hou ik dit geen 3u vol. Een eerste golf van misselijkheid zakt nog weg na een paar keer diep ademhalen. De tweede is niet meer te stoppen en ik ren naar het toilet. Alles gaat eruit net zolang tot mijn hele maag leeg is. Ik spoel de boel af, fris me op en terwijl ik op adem kom, klinkt er een ander haastig geklop op de deur. Hm...misschien ben ik niet de enige en ik maak snel ruimte voor een andere dame.
Terug op mijn plek zie ik dat er nog maar iets meer dan een uur voorbij is. Ik weet dat het geen zin meer heeft om naar buiten te blijven kijken want de misselijkheid is toch niet te stoppen en ik ben best moe dus laat mijn ogen dichtvallen en doezel weg. Gelukkig gaat de rest van de tijd op deze manier een stuk sneller! Opgelucht adem halen doe ik pas als ik voet aan land zet.
Ik ben op het 'Palau Langkawi'. Een eiland zonder openbaar vervoer maar veel te groot om te lopen. Helaas ben ik dus afhankelijk van een taxi. Ik tref een vriendelijke chauffeur met vrienden uit Nederland. Hij zet me af vlak bij mijn guest house dat tegen een heuvel ligt, midden op het eiland. Aangezien ik het eiland kleiner ingeschat had, heb ik ook onderschat hoe afgelegen het eigenlijk lag. Ik ben eigenlijk midden in een village beland en moet nog even een naar boven klimmen om het guest house bereiken.
Als ik daar aankom zitten er twee kleine kindertjes te wachten en ik hen nog steeds het gevoel dat ik verkeerd ben. Tot het jongetje naar binnen rent om mama te roepen. Eenmaal binnen wordt ik al snel verwelkomd door de enige andere gast, een Nederlander. Hij is er inmiddels kind aan huis en leid me rond. Al met al voelt het meer als een homestay ervaring dan een hostel maar de rustige omgeving heeft ook wel wat!
Als ik 's avonds mijn boekje zit te lezen aan de voorzijde van het huis ziet ik allerlei insecten en reptielen voorbij kruipen, springen en vliegen. Welcome to the jungle!
Na een goede nacht slaap voel ik me eindelijk beter! Ik waag de gok en meld me last minute toch nog aan voor een tour...met een boot! Na mijn ervaring van gisteren was ik ervan overtuigd dat de liefdevolle relatie die boten en ik er tot nu toe op na hielden nu echt tot een abrupt einde gekomen was. Onherstelbare schade aan onze vertrouwensband. Maar ik zou mezelf niet zijn als ik het erbij zou laten zitten. En ik ga toch een poging wagen om een van grote liefdes terug te winnen!
Top van wensenlijstje van Langkawi was een mangrove tour, dus ik waag me eraan. Ondanks mijn late aanmelding kan ik nog terecht. En dat blijkt zeer zeker de moeite waard! Onze gids weet veel te vertellen over alle flora en fauna en ik blijk ook echt een organisatie uitgekozen te hebben met respect voor de natuur. Bij mij aan boord zit een bijzonder stel. Hij uit het midden oosten, nu wonend in de VS, zij uit de Oekraine.
Hij direct spontaan en open, zij nog wat verlegener maar uiteindelijk ook heel vriendelijk. Het is een bijzondere kennismaking. We hebben het o.a. over luchtige zaken zoals accentloos engels spreken maar ook over milieu en politiek. Maar wat mij natuurlijk vooral aangrijpt is ons gesprek over het belang van onderwijs en de rol van vrouwen. Waar hij zelf toegeeft dat hij van zijn cultuur uit opgegroeid is met het idee van vrouwens als tweederangs burgers, ziet hij hen en het onderwijs aan hen nu als sleutel naar een betere wereld. Ik ben onder de indruk!
Naast ons geouwehoer bekijken we bomen, krabjes, vleermuizen, slangen, vissen die over land 'lopen', vele aapjes, we aaien een rog, we proeven bladeren en horen van onze gids hoe de verschillende bomen op hun eigen manier het zoute water filteren en de zoutresten afvoeren.
Ik val van verbazing bijna uit de boot als ik met eigen ogen zie hoe de aapjes brood gevoerd krijgen en zelf een aapje voorbij zie komen die de laatste restjes uit een zakje chips opeet. Deze apen beginnen tekenen te vertonen van 'onze kwalen' als diabetes, hart- en vaatziekten e.d. omdat mensen ze hun eigen dieet voorschotelen en de beestjes dus daadwerkelijk brood, chips en cola (!) binnenkrijgen. Ik ben blij dat ik een organisatie uitgekozen heb die de natuur de natuur laat zijn maar het laat me alsnog niet koud!
Na een stop bij de fishfarm gaan we via de oceaan terug naar het startpunt. Dit is wel weer een bumpy ride. Ik hou even mijn adem in maar red het fris en wel tot het eind. Boten en ik zijn het bij deze weer helemaal! Na de tour worden we terug gebracht. Een flinke rit nog! Ik eet nog wat in de buurt van mijn guesthouse en ga dan terug. Ik neem een douche en relax.
Ondanks de herstelde liefde besluit ik het eiland via de lucht te verlaten. Wel zo snel. Ik vlieg terug naar KL, zal daar overnachten en dan hopelijk nog een dag of 2 door kunnen brengen in Taman Negara voor het einde alweer in zicht is.....nog maar even niet aan denken.
De ferry geeft me flashbacks naar San Francisco alleen gaat deze een stuk minder subtiel. Na een paar minuten op het water begin in me zorgen te maken. Als we zo doorgaan hou ik dit geen 3u vol. Een eerste golf van misselijkheid zakt nog weg na een paar keer diep ademhalen. De tweede is niet meer te stoppen en ik ren naar het toilet. Alles gaat eruit net zolang tot mijn hele maag leeg is. Ik spoel de boel af, fris me op en terwijl ik op adem kom, klinkt er een ander haastig geklop op de deur. Hm...misschien ben ik niet de enige en ik maak snel ruimte voor een andere dame.
Terug op mijn plek zie ik dat er nog maar iets meer dan een uur voorbij is. Ik weet dat het geen zin meer heeft om naar buiten te blijven kijken want de misselijkheid is toch niet te stoppen en ik ben best moe dus laat mijn ogen dichtvallen en doezel weg. Gelukkig gaat de rest van de tijd op deze manier een stuk sneller! Opgelucht adem halen doe ik pas als ik voet aan land zet.
Ik ben op het 'Palau Langkawi'. Een eiland zonder openbaar vervoer maar veel te groot om te lopen. Helaas ben ik dus afhankelijk van een taxi. Ik tref een vriendelijke chauffeur met vrienden uit Nederland. Hij zet me af vlak bij mijn guest house dat tegen een heuvel ligt, midden op het eiland. Aangezien ik het eiland kleiner ingeschat had, heb ik ook onderschat hoe afgelegen het eigenlijk lag. Ik ben eigenlijk midden in een village beland en moet nog even een naar boven klimmen om het guest house bereiken.
Als ik daar aankom zitten er twee kleine kindertjes te wachten en ik hen nog steeds het gevoel dat ik verkeerd ben. Tot het jongetje naar binnen rent om mama te roepen. Eenmaal binnen wordt ik al snel verwelkomd door de enige andere gast, een Nederlander. Hij is er inmiddels kind aan huis en leid me rond. Al met al voelt het meer als een homestay ervaring dan een hostel maar de rustige omgeving heeft ook wel wat!
Als ik 's avonds mijn boekje zit te lezen aan de voorzijde van het huis ziet ik allerlei insecten en reptielen voorbij kruipen, springen en vliegen. Welcome to the jungle!
Na een goede nacht slaap voel ik me eindelijk beter! Ik waag de gok en meld me last minute toch nog aan voor een tour...met een boot! Na mijn ervaring van gisteren was ik ervan overtuigd dat de liefdevolle relatie die boten en ik er tot nu toe op na hielden nu echt tot een abrupt einde gekomen was. Onherstelbare schade aan onze vertrouwensband. Maar ik zou mezelf niet zijn als ik het erbij zou laten zitten. En ik ga toch een poging wagen om een van grote liefdes terug te winnen!
Top van wensenlijstje van Langkawi was een mangrove tour, dus ik waag me eraan. Ondanks mijn late aanmelding kan ik nog terecht. En dat blijkt zeer zeker de moeite waard! Onze gids weet veel te vertellen over alle flora en fauna en ik blijk ook echt een organisatie uitgekozen te hebben met respect voor de natuur. Bij mij aan boord zit een bijzonder stel. Hij uit het midden oosten, nu wonend in de VS, zij uit de Oekraine.
Hij direct spontaan en open, zij nog wat verlegener maar uiteindelijk ook heel vriendelijk. Het is een bijzondere kennismaking. We hebben het o.a. over luchtige zaken zoals accentloos engels spreken maar ook over milieu en politiek. Maar wat mij natuurlijk vooral aangrijpt is ons gesprek over het belang van onderwijs en de rol van vrouwen. Waar hij zelf toegeeft dat hij van zijn cultuur uit opgegroeid is met het idee van vrouwens als tweederangs burgers, ziet hij hen en het onderwijs aan hen nu als sleutel naar een betere wereld. Ik ben onder de indruk!
Naast ons geouwehoer bekijken we bomen, krabjes, vleermuizen, slangen, vissen die over land 'lopen', vele aapjes, we aaien een rog, we proeven bladeren en horen van onze gids hoe de verschillende bomen op hun eigen manier het zoute water filteren en de zoutresten afvoeren.
Ik val van verbazing bijna uit de boot als ik met eigen ogen zie hoe de aapjes brood gevoerd krijgen en zelf een aapje voorbij zie komen die de laatste restjes uit een zakje chips opeet. Deze apen beginnen tekenen te vertonen van 'onze kwalen' als diabetes, hart- en vaatziekten e.d. omdat mensen ze hun eigen dieet voorschotelen en de beestjes dus daadwerkelijk brood, chips en cola (!) binnenkrijgen. Ik ben blij dat ik een organisatie uitgekozen heb die de natuur de natuur laat zijn maar het laat me alsnog niet koud!
Na een stop bij de fishfarm gaan we via de oceaan terug naar het startpunt. Dit is wel weer een bumpy ride. Ik hou even mijn adem in maar red het fris en wel tot het eind. Boten en ik zijn het bij deze weer helemaal! Na de tour worden we terug gebracht. Een flinke rit nog! Ik eet nog wat in de buurt van mijn guesthouse en ga dan terug. Ik neem een douche en relax.
Ondanks de herstelde liefde besluit ik het eiland via de lucht te verlaten. Wel zo snel. Ik vlieg terug naar KL, zal daar overnachten en dan hopelijk nog een dag of 2 door kunnen brengen in Taman Negara voor het einde alweer in zicht is.....nog maar even niet aan denken.