Met z'n allen.....!

Na onze welverdiende rust gaat om half 3 alweer ons wekkertje. Vandaag gaan we het kleine broertje van Semeru bezoeken: de Bromo vulkaan. Maar eerst de zonsopkomst bekijken op Mt. Pananjakan met Bromo en Semeru op de achtergrond.

We zijn duidelijk niet de enige met dit plan en in een soort van jeepoptocht rijden we de berg op. Het zicht is superslecht en we zijn blij dat wij de verstandige chauffeur getroffen hebben die zich gewoon in laat halen maar zelf rustig aan doet.

Als we wel erg ruim voor zonsopkomst aankomen vraag ik me ernstig af of het nou echt nodig was om zo vroeg op te staan. Maar wanneer de mensenmassa met hetzelfde plan groeit en groeit wordt al snel duidelijk dat we bij later vertrek geen plek in de buurt zouden hebben om te parkeren en geen uitzicht op de zonsopkomst. We zijn echter niet de allereerste, iemand heeft zowaar besloten een tentje neer te zetten op het uitzichtpunt en ontwaakt rustig terwijl wij al een plekje veroverd hebben.

De zon laat lang op zich wachten en we denken even dat hij zich verstopt achter een van de enige twee wolken die vandaag de lucht sieren. Laat die andere wolk nou net de top van de Semeru voor ons verstoppen. Het is koud, ondanks alle lagen die we aanhebben. En we zijn blij als onze gids ons een warm kopje thee komt brengen en wat banana goreng. Er wordt goed voor ons gezorgd en we staan eerste rang.

Na de nodige foto's gaan we weer verder en zien de zee aan jeeps die zich verzameld hebben en een rits scooters die aan de afdaling begint. Zelfs een met een gitaarspelende man achterop. Wij gaan weer in de optocht opweg naar Bromo.

Aangekomen bij Bromo is het ook een gekkenhuis van jewelste. Overladen met jeeps, paarden en bezoekers. Je kunt per paard naar boven vervoerd worden maar wij passen. Onderweg passeren we de talloze mensen die wel gebruik maken van de optie en de soms wat wilde paarden die onder niet altijd even subtiele begeleiding weer naar beneden gebracht worden.

We maken een bescheiden klimmetje tot we bij de trap aankomen die ons verder omhoog naar de kraterrand moet brengen. Vol goede moed beginnen we hieraan, maar al vrij snel veranderen de treden in hopen zand en as. Een flink steile klim aan de ene kant een glijbaan aan de kant van de afdaling. Anita ziet het niet meer zo zitten maar onze gids neemt daar geen genoegen mee! Hij neemt haar persoonlijk aan de hand en maakt de weg zoveel mogelijk vrij. En zo haalt Anita de top!! Heeft ze toch maar mooi gedaan!

Boven is het zicht op de krater prachtig en het uitzicht ook. Voor Anita is het nog altijd niet genieten want het is behoorlijk hoog. Dus nadat ik wat foto's gemaakt heb, gaan we snel weer terug naar beneden. Slow but steady!

Onze gidsen en chauffeur droppen ons weer bij het hotel voor het ontbijt en dit is helaas het punt waarop onze wegen zich scheiden. Jammer, want we waren in zeer goede handen bij ze! We maken kennis met onze nieuwe chauffeur die ons straks naar het Ijen plateau zal brengen. En na een goed ontbijt en het inpakken van onze spullen gaan we op pad.

Een flinke rit met een duidelijk ander type chauffeur. Hij heeft een Indonesische rijstijl: het tempo er goed in en inhalen is de norm. We vinden het niet perse heel relaxed maar hij weet wat ie doet. Onderweg passeren we maar liefst 15 verschillende bruiloften en de chauffeur vertelt ons dat het een populaire maand is om te trouwen. Men gelooft dat deze periode gelukt brengt en bovendien valt het net voor de ramadan.

We hebben een lunchbreak vlakbij het strand van Pasir Putih waar we een lekker visje eten. Hierna wandelen we nog even een klein stukje langs het strand en dompelen onze voetjes in het warme water. De route brengt ons langs koffieplantages waar de Nederlandse connectie zichtbaar is in de benamingen. Onderweg ontdekken we dat er dit weekend op de Ijen een trailrun georganiseerd is, dus het is druk met zowel lopers als toeristen in het dorp waar we verblijven.

Zo druk dat op de hoofdlocatie van het hotel waar we verblijven geen plek meer voor ons is. Gelukkig hebben ze 100meter verder nog een aantal kamers, waar we terecht kunnen. Maar goed ook want dit blijkt het enige hotel in het dorp te zijn dat verder vol staat met arbeiderswoningen voor de plantagemedewerkers. Als we onze spullen gedropt hebben brengt onze chauffeur ons nog even snel naar de waterval voor het donker is. We zijn een beetje gaar maar uiteindelijk blijkt dit zeer de moeite waard te zijn. De ondergaande zon zorgt voor een prachtige plaatje.

We eten wat bij het hotel. Keuze is er niet maar dat is niet erg want wat de pot schaft is een rijsttafeltje. En dat smaakt ons prima! We maken het niet al te laat, want wederom moeten we er vroeg uit. En na alle fysieke inspanning van de laatste drie dagen hoef ik mijn bed ook maar aan te raken en binnen een minuut ben ik vertrokken.....