Ijen-taxi's, zwaveldampen en gestresste stewardessen

Nog voor om 4u onze wekker gaat, zijn we al wakker. De moskee om de hoek wekt ons voor het eerste gebed. En terwijl de haan probeert er een woordje tussen te krijgen, wordt hij al vrij snel weer overstemt. We blijven liggen tot de wekker bevestigt dat het tijd is.

We frissen ons op en worden opgepikt door onze chauffeur om naar de Ijen vulkaan te gaan. Na een ritje van ongeveer 45 minuten komen we aan en beginnen onze tocht naar boven. De totale route bedraagt ongeveer 3km, waarvan de eerste twee een matige tot behoorlijk steile klim en de laatste een redelijk vlak gedeelte. We leggen deze in een rustig tempo af en bereiken rond 7u de top.

Onderweg komen we trailrunners tegen en andere bezoekers die er al diep in de nacht op uit zijn gegaan om de zonsopkomst mee te maken. Er lopen mannetjes op de berg die karretjes achter zich aantrekken die ook toeristen vervoeren: 'Ijen-taxi' zoals ze het zelf noemen. We raken met eentje aan de praat en als deze Anita's naam hoort heeft ze meteen een vriend voor het leven gemaakt. Hij blijkt een kindje te hebben die Anicia heet en vindt het een feest van herkenning. Even later komen we een tweede tegen die het ook maar wat gezellig vindt om met ons mee te lopen. Hij heeft niet alleen zijn karretje maar blijkt ook souvenirs van zwavel te verkopen en gasmaskers te verhuren. Op dat moment hadden we er zeker een kunnen gebruiken want we komen midden in een heftige zwaveldamp terecht nog voor we aan de top zijn. De lucht dringt direct onze longen binnen ondanks dat we onze kleding gebuiken om onze mond en neus af te dekken. Het komt vrij hard aan en we twijfelen zelfs of we op deze manier wel door kunnen gaan. We besluiten het nog even te proberen en de lucht trekt weg.

Bijna boven komen we ook de eerste zwavelmijner tegen waar deze vulkaan o.a. bekend om staat. Later kom ik er nog vele tegen en blijkt de laatste Ijen-taxichauffeur ook zelf zwavelmijner te zijn. Ze sjouwen zich een breuk met flinke blokken die ze vaak in twee mandjes die met een lat aan elkaar verbonden zijn over hun schouder dragen terwijl ze de gehele tocht naar beneden te voet afleggen.

Het andere opvallende aan deze vulkaan (en ook de reden dat we deze vulkaan wilde bezoeken) is het groen-blauwe kratermeer. Helaas is het zicht zo slecht dat het meer maar beperkt te zien is. Een beetje teleurgesteld ben ik wel, het leek me echt supermooi om deze in volle glorie te zien maar we vinden dat we toch een mooie tocht hebben afgelegd!

Hierna zit het programma erop en worden we, op ons verzoek naar het vliegveld van Surabaya gebracht. Dat is nog een flinke rit. Terwijl Anita voorin kletst en grapt met de chauffeur, kan ik achterin mijn ogen niet openhouden en lig heerlijk te dutten. Na vier dagen met de nodige trektochten en vroege ochtenden heb ik het nodig.

Onze chauffeur weet ons weer naar prima restaurants en de schoonste toiletten (letterlijk de schoonste die ik ooit in Azië gezien heb) te brengen. Hij biedt aan ons Surabaya nog te laten zien aangezien we nog alle tijd hebben. Maar we zijn hartstikke gaar dus we bedanken hem voor het aanbod maar vinden het prima om gewoon een beetje te chillen op het vliegveld.

We moeten nog lang wachten op onze vlucht maar dat wisten we van tevoren. Helaas blijkt onze vlucht ook nog vertraagd en communicatie hierover blijkt op dit vliegveld een onbekend concept. Dus we wachten en wachten terwijl we moe zijn. Maar uiteindelijk komt er een vliegtuig. Er lijkt bijna paniek uit te breken onder de reizigers, zo chaotisch en gehaast snellen zij zich naar het vliegtuig. We wringen ons er maar tussen. Eenmaal op ons plekje blijken niet alleen de reizigers gestresst. Onze stewardess is chaotisch en lomp. We kijken vol verbazing toe hoe ze boarding passes uit de handen van mensen rukt, een behoorlijke toon tegen ze opzet en zelfs een koffertje van een reiziger over de been van een ander hardhandig door gangpad trekt. Terwijl de vrouw niet eens de kans krijgt om aan de kant te gaan.

In een kleine anderhalf uur vliegen we naar Makassar. Waar we onze klokjes gelijk een uur vooruit mogen zetten en daarmee onze nacht nog iets korter maken. Voor deze nacht hebben we het onszelf supermakkelijk gemaakt en een kamer geboekt bij een airport hotel. Simpel, modern, fris en efficiënt. Met een douche letterlijk in de kamer! Prima bedjes waarop we direct in slaap vallen.